Ode aan de klok

tik - tak - tik - tak - tik - tak - tik - tak - tik - tak

Ik hoorde vandaag een liedje van Herman van Veen (je weet wel, die man van het ar-ti-cu-le-ren), waarvan de titel 'de tijd tikt...' is.

Inderdaad, de tijd tikt.

Ik hoor het! Ik zie het! Ik merk het! Ik weet het! En dit alles met dank aan mijn klok. Als je het mij vraagt zijn klokken zo ongeveer de meest ondergewaardeerde voorwerpen op de aarde (laten we de gootsteenontstopper en de koffer voor je tandenborstel voor het gemak niet meetellen).

Klokken zijn fantastisch. Zó onterecht ongewaardeerd. Ja, die lieve, mooie, klokken.
En zo veel verschillende soorten ook! Rond, vierkant, rechthoekig, driehoekig. In alle kleuren van de regenboog, wit, zwart, of juist doorzichtig. Klokken die me 's ochtends met een leuk liedje wakker maken, klokken die me er argressief aan helpen herinneren dat ik nog iemand moet mailen of bellen. Maar ook klokken die me laten zien dat het tijd is om ergens naar toe te gaan. Zonder klokken zou ik al 200x te laat op school zijn geweest, had ik minstens 5 vergaderingen gemist en miste ik elke week mijn favoriete tv-programma.

Klok, wat moet ik zonder je?

Er zijn ook uitzonderlijke klokken natuurlijk. Klokken ingelegd met diamanten, klokken van heeeeeeel erg lang geleden. En mijn klok! Wit, magnetisch, zonder cijfers maar kikkers (ik spaar kikkers) als stippen erop. Mijn klok waar ik lieve briefjes, leuke uitnodigingen en lollige kaarten op doe.

Mijn klok....

Mijn klok, mijn schat, mijn liefde, mijn leven!

Ik weet het nu. Soulmates bestaan. Mijn klok is mijn zielsverwant, mijn enige ware liefde.

Liefs!

Groeten uit de hel

Lieve God/Allah/Rama/Zeus/Buddha,

Ik geloof niet in jullie.

Geloven is maar iets geks.
Religie überhaupt. Kruistochten, Jihads, bedevaarten! Het buddhisme, het hindoeïsme, de islam, het katholicisme, het taoïsme, het atheïsme...
Door de bomen zie ik het bos niet meer en eigenlijk geloof ik er dus ook maar niet zo veel van.
Geloven is toch maar iets geks.

Waarom geloof ik niet in God (of in ieder geval niet in de God zoals Christenen hem kennen)? Dat is eigenlijk heel simpel: dan zou ik moeten geloven in hemel en hel.
En dat wil ik niet.

Want als ik zou geloven in hemel en hel, zou dat dingen inhouden die me niets bevallen. Zo zou ik met een beetje pech voor eeuwig moeten branden in de hel, of toch op zijn minst een vrijwel aan de eeuwigheid gelijke tijd in het vagevuur door moeten brengen.

Lijkt me niet.

Het rijtje met zeven zonden is er niet voor niets. Nou, ik weet het, ik heb gezondigd!
Als ik aan de poort van 'Saint Peter' kom (geweldig nummer daarover van Chris de Burgh trouwens) stuurt die heilige mij hoogstwaarschijnlijk linea recta naar beneden.
Slecht plan.

Niet dat ik niet vind dat hemel en hel een doel dienen.
Uitdrukkingen als 'in de zevende hemel zijn' en 'loop naar de hel' zouden wel iedere betekenis verliezen. Maar toch.

Ik geloof dat ik niet geloof, geloof ik. Secretly heb ik d'r allemaal geen flauw idee van, en dat is wel zo fijn. Als ik mijn hele leven leef met angst en ontzag voor God, met angst om in de hel te komen zou dat niet zo prettig zijn. Goed, misschien dat ik, als ik straks brandend spijt lig te hebben, nog eens nadenk over alles wat ik zeg, maar dat doet nu niet terzake.

Voor nu leef ik, zondig ik en voel ik me daar prima bij. En daar gaat het maar om lijkt me.

Groeten, een zondaar

Aloha!

Welkom, welkom, welkom op mijn blog.
Niet dat iemand hem gaat lezen (ik ben niet van plan mensen erop te wijzen dat ik een blog heb), maar toch welkom.

Meer heb ik nu niet te zeggen (A)

Edit: tsja, op commando van een anonieme aanmoediger toch maar mensen er op gewezen dat ik toegegeven heb aan één van de vele vage verlangens die ik heb als ik me verveel.
Dus dat niemand leest hem gaat niet helemaal meer op...