Wraak met een bittere smaak

Wie kent de sims niet?

Het bekende spel zorgt voor menig uurtje vertier. Dat kan uit van alles bestaan. Probeer maar eens op 18 verschillende manieren dezelfde sim te doden! Het kan. Maar dan moet je na elk overlijden wél iemand een goed woordje laten doen bij magere Hein. Anders kun je alsnog gaan rouwen bij het graf tot de sim een zombie wordt. Of tot je een ons weegt...

Zelf ben ik ook een fervent simspeelster. Jarenlang heb ik van alles uitgeprobeerd. Studenten laten slagen met tienen door gewoon vaak genoeg met de docent naar bed te gaan bijvoorbeeld. Menige sim is door mijn handen groen geworden van het in de tuin werken, en nog zo veel meer sims zijn door een vampier gebeten en kunnen zodoende zelf het daglicht niet meer verdragen.

Hoewel ik durf te beweren dat ik behoorlijk veel van het spel weet, ontdekte ik pas iets nieuws. Al zo vaak had ik lesbische stelletjes gevormd, dat was lollig! Kindjes adopteren, hond erbij, een hele nieuwe uitdaging. Een normaal koppel kun je laten trouwen (waar ik in real life zo fel tegen ben dat ik mijn sims niet vaak het plezier van een huwelijksreis gun), maar wat bleek? Twee vrouwen mogen niet trouwen van het spel! Toch een beetje typisch Amerikaans... Met een tandenborstel mag je trouwen, maar van een geslachtsgenoot blijf je af. Hoe hypocriet.

Gelukkig bleken Jeanine en Roos, de sims in kwestie, wél een samenlevingscontract te kunnen sluiten. Zo werd toch hun wens vervuld en kregen ze de befaamde ringetjes bij hun plaatje in de relatielijst van de ander.

Leuk voor de sims, maar bij mij bleef het knagen. Discriminatie is het eigenlijk. Discriminatie van de vrouw! (Mannen kunnen waarschijnlijk ook alleen een samenlevingscontract sluiten, maar dat doet er niet toe. Mijn woede richtte zich op de feministische kant van het verhaal). Ik was goed chagerijnig en besloot wraak te nemen op het spel. Dát leverde nog heel veel leuke uurtjes op!

Mijn stappenplan:
1) Jeanine en Roos maakten heerlijk veel vijanden onder hun mannelijke medebewoners, zodat ze ze vervolgens in een gevecht keihard neer konden trappen (de vaardigheid lichaam was bij hen erg goed ontwikkeld). En flink trappen, tot de sims die het slachtoffer werden van mijn wraakactie eerbiedig riepen "Mag ik een beetje waardigheid overhouden!? Ik blijf voortaan wel uit je buurt!".
2) Het werd gemener. Zonde inzicht liet ik de heren een medicijn proberen te maken. Stuk voor stuk werden ze het slachtoffer van een vreemd virus (de mexicaanse griep soms?). Overgevend liepen ze de hele dag door hun sim-huis. Ik kon alleen nog maar genieten.
3) De spanning in mijn de simbuurt Veronadorp liep hoog op. Nog steeds kwaad op het spel besloot ik alle mannen in de buurt om zeep te helpen. Sommigen stierven van ouderdom, anderen werden aangevallen door een invasie van vliegen, levend gebraden omdat ik per ongeluk een slechte kok iets had laten koken óf werden geraakt door een meteoriet.

Echter, de pret mocht niet lang duren. Toen ik alle 26 mannen die op dat moment in de buurt verbleven om zeep had geholpen, had ik het gehad. Ik was uitgeraasd, mijn wraakactie was geslaagd.

Het spel werd er echter niet leuker van. Alle vrouwen in de buurt hadden een gebroken hart en liepen de hele dag huilend en schreeuwend van verdriet rond. Fijn. Kinderen groeiden ineens ongelukkig op vanwege het gebrek aan een vader. De hele buurt werd noodgedwongen lesbisch en ik heb weken de sims niet willen spelen.

Inmiddels heb ik vrede gesticht. Een lieve jongeman heeft de buurt weer tot leven gebracht, vele harten veroverd én bij verschillende vrouwen kinderen (zoons!!) verwekt. Een beetje fout klinkt het, maar ook bij de sims geldt: wat niet weet, wat niet deert. En nu mijn vrouwen en kinderen weer vrolijk door hun simleven hobbelen, ben ik ook een stuk gelukkiger.

EA games kan me de pot op. Mijn sims zullen gelukkig zijn! Desnoods met een samenlevingscontract. Of met een tandenborstel...

Cavia's en filosofen

Volgens een lerares van mij ziet Geert Wilders eruit als een cavia. Wat dat betreft kan ik haar geen ongelijk geven. Maar ik verdenk haar er wel van op de PVV te stemmen.

Op een dag onderbraken we onze prachtige vertalingen van geschiedschrijver Herodotos en eposschrijver Homerus om eens over de politiek te discussiëren. Een discussie bleek het niet echt te zijn. Wij zijn immers te jong om er echt wat van te snappen. Een gewaagde uitspraak, als je het mij vraagt. Zeventienjarige gymnasiasten moeten niet onderschat worden, onze leraar maatschappijleer kregen we eronder geluld. (Prachtig verhaal overigens, de man raakte helemaal overstuur). Maar blijkbaar snappen we er niets van. Waar ze dat op baseerde? Wij probeerden haar van repliek te dienen toen ze stellig beweerde dat "Wilders wél mooi zei wat heel Nederland al lang dacht". Dat wij het niet dachten was niet genoeg. Jong en naïef, dat zijn we, als ik haar moet geloven.

Jong, jazeker! Maar moet dat een nadeel zijn? Toegegeven, we hebben minder levenservaring dan zij. Maar echt naïef kun je ons niet noemen. Met een frisse, nog niet al te veel door de wereld verpeste geest kom je ook een heel eind. Kritisch denken, dat willen ze ons leren. Maar dóen we het een keer, is het het niet goed. Kritisch denkende leerlingen vinden leraren wel leuk. Behalve als we het niet met hen eens zijn. Dan zijn de poppen aan het dansen! De lerares in kwestie verbaasde me nogal. Naïef als ik was, hield ik mezelf voor dat alleen de ietwat minder intelligente vmbo'ers Geert Wilders serieus namen. Helaas helaas! Een docente klassieke talen met een universitaire opleiding doet het ook. Teleurgesteld, dat beschrijft mijn gemoedstoestand na dat voorval nog het best.

Twee dingen heb ik altijd stellig geroepen. Het eerste is dat ik nooit of te nimmer in het buitenland wil wonen. Wel verblijven om te reizen, maar niet wonen! Het tweede was dat ik, áls Geert Wilders ooit nog aan de macht kwam, zo vlug mogelijk zou emigregen. De oplettende lezer ziet nu meteen dat dit niet samen gaat.

Ik ging er dan ook niet vanuit dat Geert Wilders ooit een meerderheid aan zetels zou behalen. Tot mijn grote schrik komt hij volgens de laatste opiniepeilingen, gedeeld met het CDA, wél op een eerste plek wat betreft het aantal zetels. Een stomp in mijn maag, zo voelde het om dat te lezen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er 32 rationeel denkende mensen in de kamer wilden om de standpunten van de PVV te verdedigen. Die zijn er blijkbaar wel. En nog eens vele, vele duizenden mensen die straks het knopje 'Geert Wilders' indrukken bij de verkiezingen. Het angstzweet breekt me uit als ik eraan denk.

Ik geloofde wel in de democratie. Niet eens alléén omdat dat ons met de paplepel in wordt gegoten. Het lijkt zo mooi, het volk aan de macht. Natuurlijk is van echte macht niet te spreken als we eens in de 4 jaar een knopje in mogen drukken, maar het gevoel doet al veel. Ik kon me wel vinden in de stelling dat de democratie het beste politieke stelsel was. Tot nu toe, welteverstaan. Ieder politiek stelsel in de geschiedenis was op een bepaalde manier het beste tot dan toe. Zo ook de democratie.

Maar met dank aan deze cavia ben ik langzaam maar zeker mijn geloof in de democratie, of beter gezegd in het volk aan het verliezen. Dit levert me echter wel hernieuwd respect op voor een aantal griekse filosofen. (En daar zou mijn pro-Wilders lerares dan wel weer blij mee zijn!)

Volgens Plato betekende democratie chaos. Hij wantrouwde de massa. Zij laat zich immers meer leiden door emoties dan door verstand. Veel te makkelijk laat zij zich naar de mond praten door handige populisten. De massa zou niet in staat zijn tot het nemen van juiste, rationele beslissingen. En hé, komt dat me even bekend voor. Ik vraag me al maanden af waar het verstand van Nederland gebleven is en waarom mensen zo makkelijk meegaan met volkspopulist nummer 1: Geert Wilders.

Niet dat ik denk dat ik de juiste beslissingen zou nemen, maar in mijn ogen doet een groot deel van stemmend Nederland dat in ieder geval NIET.

Dat brengt me terug bij de vraag die me bezighoudt: in Nederland blijven, ongeacht Wilders die straks misschien een groot deel van de macht heeft óf mijn principes trouw blijven en emigreren. Ik denk dat ik het weet. Ik blijf in Nederland. Niet omdat ik iets tegen de Islam heb, niet omdat ik toch veilig ben. Nee. Ik blijf in Nederland om straks te kunnen stemmen. Tegen de cavia. Ik ga me híer inzetten voor mijn idealen, in mijn eigen land iets bereiken.

Wilders zal mij niet in de weg staan. Ik hem hopelijk wel.

De Biebfreak

Noot van de auteur:

Deze blog is uitsluitend geschreven in het kader van de verwerking die broodnodig is na een traumatische ervaring. Vergeet alle tekstdoelen waar leraren Nederlands jaar in jaar uit over zeuren, vergeet de reden waarom u überhaupt deze tekst wilde lezen, vergeet de auteur.

Lees.


Enge types... Iedereen kent er wel een paar. Je ziet ze wel eens rondlopen, óf op een andere manier voortbewegen. Dat is dan weer afhankelijk van het engheidsgehalte van de engerd in kwestie.

Nog niet zo heel lang geleden ontmoette ik weer een echte freak. Of eigenlijk is ontmoeten nog een te groot woord. Ik kwam hem tegen, hij mij beter gezegd. Op het bewuste moment was ik op een van mijn favoriete plekken: in de bieb. Er is niets heerlijkers dan daar uren tussen de boeken rondlopen met de wetenschap dat je ze állemaal zou kunnen lezen als je dat zou wilde. Zalig gewoon! Maar daar gaat het nu niet over. Het gaat om de Biebfreak...Nietsvermoedend was ik een aantal boeken aan het opzoeken in de catalogus.

En daar was hij...

Zo'n zin roept bij een boekenwurm als ik meestal beelden op van galante ridders, knappe redders of simpelweg van een prins op een wit paard. Maar helaas... De hij in kwestie was een engerd. Een échte engerd, zo eentje die 8 op een schaal van 1 tot 10 zou scoren. Als ik terugdenk aan dit voorval lopen de rillingen me plotseling over de rug, moet ik de neiging te gillen onderdrukken en gaat mijn hart spontaan onregelmatig kloppen.

Afijn, waar waren we?

Daar was hij...

Een man (waarom zijn de grootste engerds altijd mannen?), een jaar of vijftig en donker haar, voor zover hij nog had. En hij kwam op míj afgelopen. Op mij! Wat zijn de bedoelingen van een man van dat kaliber met een onschuldig zestienjarig meisje dat in de bieb naar boeken zoekt? Hij wilde overduidelijk iets van me...

Ramscenario's kunnen je door het hoofd schieten. Verkrachtingen, chantage, intimidatie, dreigementen, berovingen, noem maar op!

Maar wat de man, die later de naam Biebfreak zou krijgen, wilde, bleek ronduit hilarisch. Hij wilde dat ik zijn voicemail insprak. En niet gewoon zijn voicemail inspreken, o nee! Ik moest zijn voicemail stem worden (Hallo, dit is de voicemail van de Biebfreak, ik ben er even niet, spreek een bericht in na de pieptoon).

Ik schoot in de lach... Dit kón hij toch niet serieus menen? Nou, dat kon hij wel! Zijn hele arsenaal aan zwakke argumenten werd uit de kast getrokken ("Maar ik heb helemaal geen mooie stem" "Ik ben toch niet leuk voor mensen om naar te luisteren?"). Na enkele vriendelijke afwijzingen van mijn kant kwam zelfs de telefoon in kwestie te voorschijn. Gewoon, om te bewijzen dat hij de waarheid sprak en dat die telefoon écht nieuw was.

Er was verbazingwekkend veel botheid én 20 minuten van mijn kostbare biebtijd voor nodig om van de score-8-engerd af te komen. Trauma o trauma!

Sindsdien is de bieb niet meer wat hij geweest is...

Politiek voor op de barbecue

Jullie kennen vast en zeker allemaal Marianne Thieme. Vele dierenliefhebbers bekijken haar met veel bewondering.

Verschillende voorbeelden van dierenliefhebbers/partij voor de dieren-stemmers op een rijtje:

* Mensen met 10 katten uit het asiel thuis én een hond omdat ie zo snoezig is. Dat hij die 10 katten het leven zuur maakt, geeft niets.
* Mensen die iedere dag op een paard zitten, spontaan in huilen uitbarsten als iemand hun edele dier een ordinaire knol noemt én die de grootste verdedigers zijn van het 'hoofd' en de 'benen' van het prachtbeest.
* Mensen die vegetariër zijn geworden uit puur medelijden voor onze koeien en varkens, waar toch écht lekker vlees vanaf komt. Ze gruwen van vlees, van dode beesten en van niet-vegetariërs.
* Mensen die pleiten voor een goed leven voor dieren omdat zij vinden dat deze gelijkwaardig zijn aan mensen. Ze hebben een pakje tabletten tegen opkomend maagzuur nodig om langs een slachterij te fietsen/rijden/lopen zonder een teiltje nodig te hebben.

Marianne Thieme lijkt mij een voorbeeld van de laatste soort.

Dieren gelijk aan mensen? Mooi niet. Er mogen wat mij betreft 1000 koeien aan gaan voor ik dood ga (egoïstisch he?). Maar ook mijn zusje is me meer waard dan 1000 dieren. Zelfs de almachtige Marianne zou ik niet kwijt willen voor een handvol koeienlevens. Ieder vecht voor zijn eigen soort, toch?

Maar nee, Marianne vecht voor andere soorten. Die zijn namelijk evenveel waard. En dan heb ik een voorstel... Als dieren net zo belangrijk zijn als mensen, maakt het niet uit of we mensen of dieren eten. Ik ben er zeker van dat een stukje gebakken kont van die lerares aan wie ik altijd al een hekel had, door een goede kok nét zo lekker kan worden klaargemaakt als een stukje varken...

Daarom: voor iedere koe die we om zeep helpen, gooien we ook een mens op de barbecue (met een verhouding 2:1 kan ik ook nog leven).

En Marianne, speciaal omdat jij gelijkwaardigheid zo belangrijk vindt, grillen we jou als eerst.
Voor een stukje Marianne Thieme wil ik mijn vegetariër zijn wel een uurtje opofferen