Wraak met een bittere smaak

Wie kent de sims niet?

Het bekende spel zorgt voor menig uurtje vertier. Dat kan uit van alles bestaan. Probeer maar eens op 18 verschillende manieren dezelfde sim te doden! Het kan. Maar dan moet je na elk overlijden wél iemand een goed woordje laten doen bij magere Hein. Anders kun je alsnog gaan rouwen bij het graf tot de sim een zombie wordt. Of tot je een ons weegt...

Zelf ben ik ook een fervent simspeelster. Jarenlang heb ik van alles uitgeprobeerd. Studenten laten slagen met tienen door gewoon vaak genoeg met de docent naar bed te gaan bijvoorbeeld. Menige sim is door mijn handen groen geworden van het in de tuin werken, en nog zo veel meer sims zijn door een vampier gebeten en kunnen zodoende zelf het daglicht niet meer verdragen.

Hoewel ik durf te beweren dat ik behoorlijk veel van het spel weet, ontdekte ik pas iets nieuws. Al zo vaak had ik lesbische stelletjes gevormd, dat was lollig! Kindjes adopteren, hond erbij, een hele nieuwe uitdaging. Een normaal koppel kun je laten trouwen (waar ik in real life zo fel tegen ben dat ik mijn sims niet vaak het plezier van een huwelijksreis gun), maar wat bleek? Twee vrouwen mogen niet trouwen van het spel! Toch een beetje typisch Amerikaans... Met een tandenborstel mag je trouwen, maar van een geslachtsgenoot blijf je af. Hoe hypocriet.

Gelukkig bleken Jeanine en Roos, de sims in kwestie, wél een samenlevingscontract te kunnen sluiten. Zo werd toch hun wens vervuld en kregen ze de befaamde ringetjes bij hun plaatje in de relatielijst van de ander.

Leuk voor de sims, maar bij mij bleef het knagen. Discriminatie is het eigenlijk. Discriminatie van de vrouw! (Mannen kunnen waarschijnlijk ook alleen een samenlevingscontract sluiten, maar dat doet er niet toe. Mijn woede richtte zich op de feministische kant van het verhaal). Ik was goed chagerijnig en besloot wraak te nemen op het spel. Dát leverde nog heel veel leuke uurtjes op!

Mijn stappenplan:
1) Jeanine en Roos maakten heerlijk veel vijanden onder hun mannelijke medebewoners, zodat ze ze vervolgens in een gevecht keihard neer konden trappen (de vaardigheid lichaam was bij hen erg goed ontwikkeld). En flink trappen, tot de sims die het slachtoffer werden van mijn wraakactie eerbiedig riepen "Mag ik een beetje waardigheid overhouden!? Ik blijf voortaan wel uit je buurt!".
2) Het werd gemener. Zonde inzicht liet ik de heren een medicijn proberen te maken. Stuk voor stuk werden ze het slachtoffer van een vreemd virus (de mexicaanse griep soms?). Overgevend liepen ze de hele dag door hun sim-huis. Ik kon alleen nog maar genieten.
3) De spanning in mijn de simbuurt Veronadorp liep hoog op. Nog steeds kwaad op het spel besloot ik alle mannen in de buurt om zeep te helpen. Sommigen stierven van ouderdom, anderen werden aangevallen door een invasie van vliegen, levend gebraden omdat ik per ongeluk een slechte kok iets had laten koken óf werden geraakt door een meteoriet.

Echter, de pret mocht niet lang duren. Toen ik alle 26 mannen die op dat moment in de buurt verbleven om zeep had geholpen, had ik het gehad. Ik was uitgeraasd, mijn wraakactie was geslaagd.

Het spel werd er echter niet leuker van. Alle vrouwen in de buurt hadden een gebroken hart en liepen de hele dag huilend en schreeuwend van verdriet rond. Fijn. Kinderen groeiden ineens ongelukkig op vanwege het gebrek aan een vader. De hele buurt werd noodgedwongen lesbisch en ik heb weken de sims niet willen spelen.

Inmiddels heb ik vrede gesticht. Een lieve jongeman heeft de buurt weer tot leven gebracht, vele harten veroverd én bij verschillende vrouwen kinderen (zoons!!) verwekt. Een beetje fout klinkt het, maar ook bij de sims geldt: wat niet weet, wat niet deert. En nu mijn vrouwen en kinderen weer vrolijk door hun simleven hobbelen, ben ik ook een stuk gelukkiger.

EA games kan me de pot op. Mijn sims zullen gelukkig zijn! Desnoods met een samenlevingscontract. Of met een tandenborstel...