De Biebfreak

Noot van de auteur:

Deze blog is uitsluitend geschreven in het kader van de verwerking die broodnodig is na een traumatische ervaring. Vergeet alle tekstdoelen waar leraren Nederlands jaar in jaar uit over zeuren, vergeet de reden waarom u überhaupt deze tekst wilde lezen, vergeet de auteur.

Lees.


Enge types... Iedereen kent er wel een paar. Je ziet ze wel eens rondlopen, óf op een andere manier voortbewegen. Dat is dan weer afhankelijk van het engheidsgehalte van de engerd in kwestie.

Nog niet zo heel lang geleden ontmoette ik weer een echte freak. Of eigenlijk is ontmoeten nog een te groot woord. Ik kwam hem tegen, hij mij beter gezegd. Op het bewuste moment was ik op een van mijn favoriete plekken: in de bieb. Er is niets heerlijkers dan daar uren tussen de boeken rondlopen met de wetenschap dat je ze állemaal zou kunnen lezen als je dat zou wilde. Zalig gewoon! Maar daar gaat het nu niet over. Het gaat om de Biebfreak...Nietsvermoedend was ik een aantal boeken aan het opzoeken in de catalogus.

En daar was hij...

Zo'n zin roept bij een boekenwurm als ik meestal beelden op van galante ridders, knappe redders of simpelweg van een prins op een wit paard. Maar helaas... De hij in kwestie was een engerd. Een échte engerd, zo eentje die 8 op een schaal van 1 tot 10 zou scoren. Als ik terugdenk aan dit voorval lopen de rillingen me plotseling over de rug, moet ik de neiging te gillen onderdrukken en gaat mijn hart spontaan onregelmatig kloppen.

Afijn, waar waren we?

Daar was hij...

Een man (waarom zijn de grootste engerds altijd mannen?), een jaar of vijftig en donker haar, voor zover hij nog had. En hij kwam op míj afgelopen. Op mij! Wat zijn de bedoelingen van een man van dat kaliber met een onschuldig zestienjarig meisje dat in de bieb naar boeken zoekt? Hij wilde overduidelijk iets van me...

Ramscenario's kunnen je door het hoofd schieten. Verkrachtingen, chantage, intimidatie, dreigementen, berovingen, noem maar op!

Maar wat de man, die later de naam Biebfreak zou krijgen, wilde, bleek ronduit hilarisch. Hij wilde dat ik zijn voicemail insprak. En niet gewoon zijn voicemail inspreken, o nee! Ik moest zijn voicemail stem worden (Hallo, dit is de voicemail van de Biebfreak, ik ben er even niet, spreek een bericht in na de pieptoon).

Ik schoot in de lach... Dit kón hij toch niet serieus menen? Nou, dat kon hij wel! Zijn hele arsenaal aan zwakke argumenten werd uit de kast getrokken ("Maar ik heb helemaal geen mooie stem" "Ik ben toch niet leuk voor mensen om naar te luisteren?"). Na enkele vriendelijke afwijzingen van mijn kant kwam zelfs de telefoon in kwestie te voorschijn. Gewoon, om te bewijzen dat hij de waarheid sprak en dat die telefoon écht nieuw was.

Er was verbazingwekkend veel botheid én 20 minuten van mijn kostbare biebtijd voor nodig om van de score-8-engerd af te komen. Trauma o trauma!

Sindsdien is de bieb niet meer wat hij geweest is...