Midlifecrisis, persoonlijkheidscrisis, kredietcrisis...
Er zijn allerlei soorten crises, maar de laatste trekt op het moment de bijzondere aandacht van de wereld en dus ook van mij. Iedereen lijdt eronder en als scholieren krijgen we doemverhaal na doemverhaal om onze oren gesmeten. Iedereen gaat anders met de crisis om, maar toch lijkt er 1 algemeen motto te zijn: een beetje minder.
In de winkel waar ik werk, durf ik haast al niet meer te vragen of het 'een beetje meer' mag zijn. Van een beetje minder daarentegen, weet ik bijna zeker dat niemand het een probleem vind. Geld is een flinke issue, hyperconsumptie niet meer 'cool' en iedereen houdt de hand op de knip. Er is ontzettend veel wat mensen 'een beetje minder' doen, vanwege de crisis. We gaan een beetje minder op vakantie, we kopen een beetje minder sinterklaascadeaus, we verwennen onszelf een beetje minder en we slapen een beetje minder... Eigenlijk leven we gewoon een beetje minder.
En dat is jammmer... Half Nederland loopt rond met een gezicht op zeven dagen onweer en de andere helft is gewoon chagerijnig. Het lijkt wel alsof de hele bevolking, mannen en kinderen inclusief, tegelijk ongesteld is.
En in deze tijd van beetjes minder wil ik graag voor een beetje meer pleiten. Ik zou graag zien dat Nederlanders weer een beetje méér slapen, een beetje meer lol hebben met elkaar en een beetje gezelliger zijn. Ik wil dat we weer een beetje méér leven. Er zijn maar 2 dingen die een beetje minder mogen zijn: een beetje minder chagerijnigheid en een beetje minder zorgen.
Don't worry, be happy!
vrijdag 4 december 2009
maandag 9 november 2009
Gelukkig, gelukkiger, gelukkigst
Ik ben gelukkig. Dat durf ik best te zeggen. Waarom zou ik ook niet gelukkig zijn? Hoe cliché het ook klinkt: het leven is zo leuk als je het zelf maakt. En ik maak mijn leven graag leuk!
Maar wat ik net op de radio hoorde baart me toch een beetje zorgen. Een of ander iemand van een of andere universiteit heeft een of ander onderzoek gedaan naar geluk. In het bijzonder naar de invloed van relaties op iemands levensgeluk. Wat blijkt? Mensen met een relatie zijn gelukkig.
O. Ik ben dan wel gelukkig, maar met een relatie zou ik blijkbaar gelukkiger zijn. Dat is niet bepaald een leuke constatering, want zo'n behoefte aan een relatie heb ik nou ook weer niet. Ik vind mezelf eigenlijk gelukkig genoeg. Hoeveel is de -er achter het woord dan waard?
Maar het radiobericht ging verder. Binnen de relaties zijn er namelijk ook nog allerlei gradaties in geluk. Het geluk van getrouwde stellen komt op 1, maar het geluk van samenwonenden zit daar niet heel ver vanaf. Dat is maar goed ook, want als je een beetje anti-trouwen bent, zoals ik, zou je een beetje echt geluk in je leven duidelijk kunnen vergeten.
De nummer drie op het lijstje was 'verkering'. Wauw, mijn dertienjarige zusje is dus ook gelukkiger dan ik. Zij heeft namelijk een uitermate schattig vriendje. Onvolwassen relaties zijn ontzettend leuk, en blijkbaar nog erg bevorderlijk voor iemands geluk ook! Ik begin zo langzamerhand een beetje jaloers te worden...
Waar ik echter het meest van schrok was het volgende: het aller-, aller-, allergelukkigst zijn getrouwde stellen die ook nog eens gelovig zijn. Auw. Dat doet pijn. Ik wil best wat principes opzij zetten voor een verhoogd geluksgehalte, maar dit zijn misschien wel een paar principes te veel.
Maar ik weet hoe ook ik het hoogste level van geluk kan bereiken. Ik moet verliefd worden op een moslim. Volgens de regels van de Islam moet ik wel met hem trouwen en om dat voor elkaar te krijgen zou ik moslim moeten worden. Dat is DE oplossing! In 1 klap getrouwd en gelovig. Dit gaat 'm worden. Kom maar op met dat geluk.
Dan is er nog maar 1 probleempje... Ik moet de ideale moslimman wel vinden voor Wilders een meerderheid aan stemmen heeft en ze allemaal het land uit kickt. Dus dan heb ik een vraagje voor jullie:
Als je mij mijn levensgeluk gunt, stem je dan alsjeblieft niet voor de PVV?
Maar wat ik net op de radio hoorde baart me toch een beetje zorgen. Een of ander iemand van een of andere universiteit heeft een of ander onderzoek gedaan naar geluk. In het bijzonder naar de invloed van relaties op iemands levensgeluk. Wat blijkt? Mensen met een relatie zijn gelukkig.
O. Ik ben dan wel gelukkig, maar met een relatie zou ik blijkbaar gelukkiger zijn. Dat is niet bepaald een leuke constatering, want zo'n behoefte aan een relatie heb ik nou ook weer niet. Ik vind mezelf eigenlijk gelukkig genoeg. Hoeveel is de -er achter het woord dan waard?
Maar het radiobericht ging verder. Binnen de relaties zijn er namelijk ook nog allerlei gradaties in geluk. Het geluk van getrouwde stellen komt op 1, maar het geluk van samenwonenden zit daar niet heel ver vanaf. Dat is maar goed ook, want als je een beetje anti-trouwen bent, zoals ik, zou je een beetje echt geluk in je leven duidelijk kunnen vergeten.
De nummer drie op het lijstje was 'verkering'. Wauw, mijn dertienjarige zusje is dus ook gelukkiger dan ik. Zij heeft namelijk een uitermate schattig vriendje. Onvolwassen relaties zijn ontzettend leuk, en blijkbaar nog erg bevorderlijk voor iemands geluk ook! Ik begin zo langzamerhand een beetje jaloers te worden...
Waar ik echter het meest van schrok was het volgende: het aller-, aller-, allergelukkigst zijn getrouwde stellen die ook nog eens gelovig zijn. Auw. Dat doet pijn. Ik wil best wat principes opzij zetten voor een verhoogd geluksgehalte, maar dit zijn misschien wel een paar principes te veel.
Maar ik weet hoe ook ik het hoogste level van geluk kan bereiken. Ik moet verliefd worden op een moslim. Volgens de regels van de Islam moet ik wel met hem trouwen en om dat voor elkaar te krijgen zou ik moslim moeten worden. Dat is DE oplossing! In 1 klap getrouwd en gelovig. Dit gaat 'm worden. Kom maar op met dat geluk.
Dan is er nog maar 1 probleempje... Ik moet de ideale moslimman wel vinden voor Wilders een meerderheid aan stemmen heeft en ze allemaal het land uit kickt. Dus dan heb ik een vraagje voor jullie:
Als je mij mijn levensgeluk gunt, stem je dan alsjeblieft niet voor de PVV?
zondag 13 september 2009
Updating & Downdating
Updating. Duur woord. Maar ik wil het niet gebruiken in de mooie, dure context. Ik wil het gebruiken om het over daten te hebben. Ik heb een grandioze hekel aan daten (ja, dat komt bijvoorbeeld door Kamil, voor de kenners). Maar er is wél meesterlijk veel leuks over te vertellen!
Bijvoorbeeld het fenomeen updating en downdating. Daar kan een date helemaal op fout gaan. Je hebt átijd een updater en een downdater. Maar wat nou als de downdater van de date eigenlijk op zoek was naar een update? Dan gaat het dus mis. Geen koppel. Jammer dan!
Wie kon die redenering volgen? Jij? Mooi! Niet? Geeft niets, had ik eigenlijk ook niet verwacht. Voor de niet-weters (en betweters die verkeerd zitten) zal ik de 2 verschijnselen, die hand in hand met elkaar gaan, even uitleggen.
Updating, simpel weg, omhoog daten. Daten met iemand die ouder is, of slimmer, knapper of langer.
Downdating, het tegenovergestelde. Naar beneden daten! Daten met iemand die jonger, dommer, lelijker of korter is dan jij.
En het fijne is dat er updaters én downdaters zijn. Het blijkt dat de downdaters vooral jongens zijn en de updaters vooral meisjes. Hoe komt dat? 1 woord: evolutie!
'Vrouwen' willen beschermd worden. Iemand die sterker is, groter, slimmer! Ze willen geborgenheid, een gevoel van veiligheid. Ze willen simpelweg iemand die ze voor onheil behoedt. En met dank aan de evolutie doen mannen dat ook graag! Helemaal zoals het hoort. Zij willen weer een kleinere vrouw, iemand om te beschermen. Voilà. Een updater en een downdater in een koppel en alles komt goed! (Het wordt pas lastig bij homostellen of bij een vrouwelijke downdater/mannelijke updater)
Dus wie hebben het makkelijk in deze maatschappij? De kleine, nauwelijks in de pubertijd belandde, vmbo-meisjes van 1 meter 50. Zij gaan het maken in de liefde.
Ik ga falen. Met een gymnasiumopleiding en een lengte van 1 meter 80 heb ik mezelf volledig buiten de markt geplaatst.
Shit happens. Met een goede baan red ik het ook wel.
Bijvoorbeeld het fenomeen updating en downdating. Daar kan een date helemaal op fout gaan. Je hebt átijd een updater en een downdater. Maar wat nou als de downdater van de date eigenlijk op zoek was naar een update? Dan gaat het dus mis. Geen koppel. Jammer dan!
Wie kon die redenering volgen? Jij? Mooi! Niet? Geeft niets, had ik eigenlijk ook niet verwacht. Voor de niet-weters (en betweters die verkeerd zitten) zal ik de 2 verschijnselen, die hand in hand met elkaar gaan, even uitleggen.
Updating, simpel weg, omhoog daten. Daten met iemand die ouder is, of slimmer, knapper of langer.
Downdating, het tegenovergestelde. Naar beneden daten! Daten met iemand die jonger, dommer, lelijker of korter is dan jij.
En het fijne is dat er updaters én downdaters zijn. Het blijkt dat de downdaters vooral jongens zijn en de updaters vooral meisjes. Hoe komt dat? 1 woord: evolutie!
'Vrouwen' willen beschermd worden. Iemand die sterker is, groter, slimmer! Ze willen geborgenheid, een gevoel van veiligheid. Ze willen simpelweg iemand die ze voor onheil behoedt. En met dank aan de evolutie doen mannen dat ook graag! Helemaal zoals het hoort. Zij willen weer een kleinere vrouw, iemand om te beschermen. Voilà. Een updater en een downdater in een koppel en alles komt goed! (Het wordt pas lastig bij homostellen of bij een vrouwelijke downdater/mannelijke updater)
Dus wie hebben het makkelijk in deze maatschappij? De kleine, nauwelijks in de pubertijd belandde, vmbo-meisjes van 1 meter 50. Zij gaan het maken in de liefde.
Ik ga falen. Met een gymnasiumopleiding en een lengte van 1 meter 80 heb ik mezelf volledig buiten de markt geplaatst.
Shit happens. Met een goede baan red ik het ook wel.
vrijdag 11 september 2009
25 leuke, grappige en mooie quotes
1) Shoot for the moon. Even if you miss you will land among the stars. (onbekend)
2) Girls are like phones. They love to be held, they love to be talked to, but if you push the wrong button you'll be disconnected. (onbekend)
3) Knowledge is knowing a tomato is a fruit. Wisdom is not putting it in a fruit salad. (?)
4) Ik glimlach omdat ik je zus ben. Ik gniffel omdat je daar niets aan kunt doen. (onbekend)
5) Leven is meervoud van lef. (Loesje)
6) The man who smiles when things go wrong has thought of someone to blame it on. (Robert Bloch)
7) The average woman would rather have beauty than brains, because the average man can see better than he can think. (onbekend)
8) Politici op hyves: nu kunnen we allemaal aan vriendjespolitiek doen. (Loesje)
9) Dreams that do come true can be as unsettling as those who don't. (Brett Butler)
10) The greatest pleasure in life is doing what people say you cannot do. (Walter Bageholt)
11) I do believe in fairies. I do! I do! (Peter pan)
12) I have opinions on my own -- strong opinions -- but I don't always agree with them. (George Bush)
13) Hoezo illegaal? Ik mag toch wel mijn eigen leven leiden!? (Loesje)
14) Als er rust is in je hart, is er ruimte voor een ander. (onbekend)
15) There is always some madness in love. But there is also always some reason in madness. (Friedrich Nietzsche)
16) Be my mirror, my sword and shield (Coldplay)
17) Verzekeringen: bleek mijn levensstijl onder natuurrampen te vallen (Loesje)
18) We don't always get to choose what we love. (Scott Westerfeld)
19) Boeken zijn mijn minnaars, ik ga elke avond wel met een ander naar bed (weet ik even niet meer).
20) A woman can forgive a man for the harm he does her... but she can never forgive him for the sacrifises he makes on her account. (W. Somerset Maugham)
2) Girls are like phones. They love to be held, they love to be talked to, but if you push the wrong button you'll be disconnected. (onbekend)
3) Knowledge is knowing a tomato is a fruit. Wisdom is not putting it in a fruit salad. (?)
4) Ik glimlach omdat ik je zus ben. Ik gniffel omdat je daar niets aan kunt doen. (onbekend)
5) Leven is meervoud van lef. (Loesje)
6) The man who smiles when things go wrong has thought of someone to blame it on. (Robert Bloch)
7) The average woman would rather have beauty than brains, because the average man can see better than he can think. (onbekend)
8) Politici op hyves: nu kunnen we allemaal aan vriendjespolitiek doen. (Loesje)
9) Dreams that do come true can be as unsettling as those who don't. (Brett Butler)
10) The greatest pleasure in life is doing what people say you cannot do. (Walter Bageholt)
11) I do believe in fairies. I do! I do! (Peter pan)
12) I have opinions on my own -- strong opinions -- but I don't always agree with them. (George Bush)
13) Hoezo illegaal? Ik mag toch wel mijn eigen leven leiden!? (Loesje)
14) Als er rust is in je hart, is er ruimte voor een ander. (onbekend)
15) There is always some madness in love. But there is also always some reason in madness. (Friedrich Nietzsche)
16) Be my mirror, my sword and shield (Coldplay)
17) Verzekeringen: bleek mijn levensstijl onder natuurrampen te vallen (Loesje)
18) We don't always get to choose what we love. (Scott Westerfeld)
19) Boeken zijn mijn minnaars, ik ga elke avond wel met een ander naar bed (weet ik even niet meer).
20) A woman can forgive a man for the harm he does her... but she can never forgive him for the sacrifises he makes on her account. (W. Somerset Maugham)
21) Love all, trust a few, do wrong to none. (William Shakespeare)
22) He who has a thousand friends, has not a friend to spare. And he who has one enemy, will meet him everywhere. (Ali ibn-Abi-Talib)
23) Whatever it is, I didn't do it! (onbekend)
24) There is only one good, knowledge, and one evil, ignorance. (Socrates)
25) Verliefd op vrijheid. En jij mag me vangen (Loesje)
woensdag 9 september 2009
Kaboutertje Leanne - deel 3
Als een panter sloop hij door het gras. Een zwarte gedaante, op weg naar de slapende Leanne. Hij had zorgvuldig een goed moment afgewacht. Bijna was hij bij het kaboutertje aangekomen. Hij boog zich over haar heen en legde een hand op haar mond, zodat ze niet zou schreeuwen.
Leanne, die 's nachts altijd door haar mond ademt, werd onmiddellijk wakker. Ze keek recht in 2 vriendelijke groene ogen. Maar hoe vriendelijk die ogen ook waren, Leanne raakte in paniek. Ze lag in de velden met niemand in de buurt en een wildvreemde hield een hand voor haar mond. Dat was een goede reden om in paniek te raken, toch? Ze trapte zo wild als ze kon met haar benen en probeerde met haar handen aan de baard van de man te trekken (hij had dus een baard). Het hielp allemaal niets. Hoe oud en grijs de man ook leek, hij was vele malen sterker dan Leanne. Dat verwonderde haar, omdat ze zo veel klom kon ze zelfs de sterkste jongens in haar eigen dorp aan. Een oude man zou dan toch geen probleem moeten zijn?
Toen begon de man te praten. "Hallo schone jongedame. Wees maar niet bang. Ik ben Merlijn. Ik ben een tovenaar. Maar een goeie hoor! Ik vroeg me af wat zo'n jong meisje alleen in de velden doet. Besef je wel dat dat hartstikke gevaarlijk is? Iedereen zou je kunnen ontvoeren, verkrachten en wat dan ook. Nee, het is ontzettend gevaarlijk wat je doet. Ga mee naar mijn huis. Ik heb een bed waar je de rest van de nacht kunt slapen. Morgen kan ik je wat eten meegeven en de weg wijzen als je dat wilt."
Leanne wist niet wat haar overkwam. Ze vroeg zich af of de man het goed bedoelde. De opmerking van Griselda was diep in haar achterhoofd nog steeds aanwezig. Ze dacht even na. Toen besloot ze dat een tovenaar met de naam Merlijn wel een goede tovenaar moest zijn. Slechte tovenaars hebben immers hele andere namen.
Toen Merlijn zijn zachte hand van haar mond haalde antwoordde ze dan ook dat ze mee zou gaan. Samen pakten ze haar spullen in en al gauw gingen ze op weg naar het huis van Merlijn. Het kaboutertje had geen idee waar dat huis zou zijn. Er waren toch geen huizen in de buurt? Maar Merlijn pakte zijn toverstaf, zwaaide er allerlei ingewikkelde bewegingen mee en sprak zo mogelijk nog ingewikkeldere woorden uit. Plotseling verscheen er voor hen een klein huisje.
Leanne keek vol bewondering naar het tafereel dat zich voor haar afspeelde en liep daarna achter Merlijn mee naar binnen. "Wil je voor je slapen gaat nog een kop thee?" vroeg de oude tovenaar. Nou, dat wilde Leanne wel! Ze was het zat de hele dag water te drinken en het begon nog op te raken ook. Ze plofte neer op de sofa bij het haardvuur terwijl Merlijn in de keuken aan de gang was. Wat ze niet wist, was dat Merlijn verdovingsmiddelen in haar drankje deed. Na het opdrinken van de thee voelde ze zich dan ook heel slaperig. Ze viel om en Merlijn bracht haar naar bed.
Het bed stond in een klein kamertje met een gedeeltelijk glazen wand. Zo kon de tovenaar haar extra goed in de gaten houden. De deur deed hij op slot.
De volgende dag werd Leanne wakker (ja, duh, anders was ze dood!). Ze had niet door dat er iets mis was, tot ze de deur open probeerde te doen. Het ging niet! Ze keek door het glas en zag Merlijn staan. Het kaboutertje gebaarde naar de tovenaar dat ze vast zat en vroeg of hij haar wilde bevrijden. Maar Merlijn schudde van nee!
Word vervolgd.
Leanne, die 's nachts altijd door haar mond ademt, werd onmiddellijk wakker. Ze keek recht in 2 vriendelijke groene ogen. Maar hoe vriendelijk die ogen ook waren, Leanne raakte in paniek. Ze lag in de velden met niemand in de buurt en een wildvreemde hield een hand voor haar mond. Dat was een goede reden om in paniek te raken, toch? Ze trapte zo wild als ze kon met haar benen en probeerde met haar handen aan de baard van de man te trekken (hij had dus een baard). Het hielp allemaal niets. Hoe oud en grijs de man ook leek, hij was vele malen sterker dan Leanne. Dat verwonderde haar, omdat ze zo veel klom kon ze zelfs de sterkste jongens in haar eigen dorp aan. Een oude man zou dan toch geen probleem moeten zijn?
Toen begon de man te praten. "Hallo schone jongedame. Wees maar niet bang. Ik ben Merlijn. Ik ben een tovenaar. Maar een goeie hoor! Ik vroeg me af wat zo'n jong meisje alleen in de velden doet. Besef je wel dat dat hartstikke gevaarlijk is? Iedereen zou je kunnen ontvoeren, verkrachten en wat dan ook. Nee, het is ontzettend gevaarlijk wat je doet. Ga mee naar mijn huis. Ik heb een bed waar je de rest van de nacht kunt slapen. Morgen kan ik je wat eten meegeven en de weg wijzen als je dat wilt."
Leanne wist niet wat haar overkwam. Ze vroeg zich af of de man het goed bedoelde. De opmerking van Griselda was diep in haar achterhoofd nog steeds aanwezig. Ze dacht even na. Toen besloot ze dat een tovenaar met de naam Merlijn wel een goede tovenaar moest zijn. Slechte tovenaars hebben immers hele andere namen.
Toen Merlijn zijn zachte hand van haar mond haalde antwoordde ze dan ook dat ze mee zou gaan. Samen pakten ze haar spullen in en al gauw gingen ze op weg naar het huis van Merlijn. Het kaboutertje had geen idee waar dat huis zou zijn. Er waren toch geen huizen in de buurt? Maar Merlijn pakte zijn toverstaf, zwaaide er allerlei ingewikkelde bewegingen mee en sprak zo mogelijk nog ingewikkeldere woorden uit. Plotseling verscheen er voor hen een klein huisje.
Leanne keek vol bewondering naar het tafereel dat zich voor haar afspeelde en liep daarna achter Merlijn mee naar binnen. "Wil je voor je slapen gaat nog een kop thee?" vroeg de oude tovenaar. Nou, dat wilde Leanne wel! Ze was het zat de hele dag water te drinken en het begon nog op te raken ook. Ze plofte neer op de sofa bij het haardvuur terwijl Merlijn in de keuken aan de gang was. Wat ze niet wist, was dat Merlijn verdovingsmiddelen in haar drankje deed. Na het opdrinken van de thee voelde ze zich dan ook heel slaperig. Ze viel om en Merlijn bracht haar naar bed.
Het bed stond in een klein kamertje met een gedeeltelijk glazen wand. Zo kon de tovenaar haar extra goed in de gaten houden. De deur deed hij op slot.
De volgende dag werd Leanne wakker (ja, duh, anders was ze dood!). Ze had niet door dat er iets mis was, tot ze de deur open probeerde te doen. Het ging niet! Ze keek door het glas en zag Merlijn staan. Het kaboutertje gebaarde naar de tovenaar dat ze vast zat en vroeg of hij haar wilde bevrijden. Maar Merlijn schudde van nee!
Word vervolgd.
Kaboutertje Leanne - deel 2
Huppelend en fluitend liep ons aller favoriete kaboutertje door het bos. Ze telde vol spanning de bomen, benieuwd naar het land aan het einde van de rij met 381 bomen. Van haar kabouterpapa Hugo had ze een kaart gekregen van de hele wereld voor zover die bij de kaboutertjes bekend was. Die kaart was door de grote koning Coenraad van het land zelf gemaakt! Papa Hugo probeerde zo zijn schuldgevoel af te kopen. Je vraagt je vast af wat voor schuldgevoel... Kabouter Hugo was eigenlijk heel blij dat hij van Leanne af was. Het was dan wel zijn dochter, maar ze was raar en eigenwijs. Ze was helemaal niet zoals een kaboutertje hoorde te zijn. Een schande voor het dorp, maar vooral ook voor Hugo. En Hugo was in dienst van koning Coenraad. Hij hoopte binnenkort promotie te maken tot 237e adviseur van de koning. Een dochter als Leanne kon zijn carrière flink in de weg staan! Maar omdat het toch zijn dochtertje was had hij haar dus een kaart van Coenraad gegeven.
Leanne zelf had niks door en vond haar vader de meest geweldige man die er bestond. Daarom huppelde ze nu dus onbezorgd en fluitend door het bos. Het einde van de bomenrij kwam steeds dichterbij. Daarachter was het land van de machtige koning Nouhou. Aan zijn zijde stond een verstandige koningin. Ze heette koningin Ellende. Niet omdat ze ellende veroorzaakte, nee hoor! Juist omdat ze zo goed alles hielp oplossen in haar land, dat niet veel groter was dan het land van koning Coenraad, waar Leanne woonde.
Ze knoopte haar paars gestippelde knapzak open en haalde er het brood uit dat haar kaboutermama had gebakken. Heerlijk! Ze maakte zich nog totaal geen zorgen. Ze had voor 2 dagen eten bij zich en ze zou vast en zeker vanzelf iets vinden om geld mee te verdienen. Eigenlijk was Leanne nog maar een tienerkaboutertje. Ze dacht niet vooruit, genoot en verwachtte geen problemen. Eigenlijk precies zoals de mensentieners zijn!
Maar dat gaf nu allemaal nog niet. Ze liep verder tot het eind van de bomen en kwam bij de grens. Een grote bewaker keek haar kwaad aan. "Wat moet jij hier?" vroeg hij nors. Met haar alleronschuldigste stemmetje antwoordde Leanne dat ze de wereld aan het ontdekken was. De bewaker lachte haar vierkant uit, maar liet haar wel verder gaan. (Nadat er de nodige stempels waren gezet in haar paspoort natuurlijk.)
Een beetje beledigd liep Leanne verder. Een flink stuk moest ze de velden door voor ze bij de stad kwam en het werd al bijna donker. Het kleine kaboutermeisje met de paarse gestippelde knapzak besloot vast een slaapplekje te zoeken. In de wijde omtrek waren er geen kabouterhuisjes te bekennen. Er was eigenlijk helemaal niemand te zien. Het was uren geleden dat ze de grens was gepaseerd en ze had de hele middag over kleine zandpaadjes gelopen zonder andere kabouters tegen te komen. Met haar tondeldoos maakte ze een vuurtje en van stro en gras maakte ze een plekje om te liggen. Zo zou ze de nacht wel doorkomen!
Het duurde lang voor ze in slaap viel. Steeds hoorde ze rare geluiden en ze begon nu wel een beetje bang te worden. Misschien had ze die reis wel niet moeten beginnen. Wat verlangde ze nu naar de beschermende armen van haar papa en de warme chocolademelk van haar mama! Na uren draaien en woelen viel ze dan eindelijk in slaap.
Maar wat ze niet wist was dat iemand haar van een afstandje in de gaten hield. De onbekende kwam uit de struiken te voorschijn en begon zich langzaam naar Leanne te begeven...
Word vervolgd.
Leanne zelf had niks door en vond haar vader de meest geweldige man die er bestond. Daarom huppelde ze nu dus onbezorgd en fluitend door het bos. Het einde van de bomenrij kwam steeds dichterbij. Daarachter was het land van de machtige koning Nouhou. Aan zijn zijde stond een verstandige koningin. Ze heette koningin Ellende. Niet omdat ze ellende veroorzaakte, nee hoor! Juist omdat ze zo goed alles hielp oplossen in haar land, dat niet veel groter was dan het land van koning Coenraad, waar Leanne woonde.
Ze knoopte haar paars gestippelde knapzak open en haalde er het brood uit dat haar kaboutermama had gebakken. Heerlijk! Ze maakte zich nog totaal geen zorgen. Ze had voor 2 dagen eten bij zich en ze zou vast en zeker vanzelf iets vinden om geld mee te verdienen. Eigenlijk was Leanne nog maar een tienerkaboutertje. Ze dacht niet vooruit, genoot en verwachtte geen problemen. Eigenlijk precies zoals de mensentieners zijn!
Maar dat gaf nu allemaal nog niet. Ze liep verder tot het eind van de bomen en kwam bij de grens. Een grote bewaker keek haar kwaad aan. "Wat moet jij hier?" vroeg hij nors. Met haar alleronschuldigste stemmetje antwoordde Leanne dat ze de wereld aan het ontdekken was. De bewaker lachte haar vierkant uit, maar liet haar wel verder gaan. (Nadat er de nodige stempels waren gezet in haar paspoort natuurlijk.)
Een beetje beledigd liep Leanne verder. Een flink stuk moest ze de velden door voor ze bij de stad kwam en het werd al bijna donker. Het kleine kaboutermeisje met de paarse gestippelde knapzak besloot vast een slaapplekje te zoeken. In de wijde omtrek waren er geen kabouterhuisjes te bekennen. Er was eigenlijk helemaal niemand te zien. Het was uren geleden dat ze de grens was gepaseerd en ze had de hele middag over kleine zandpaadjes gelopen zonder andere kabouters tegen te komen. Met haar tondeldoos maakte ze een vuurtje en van stro en gras maakte ze een plekje om te liggen. Zo zou ze de nacht wel doorkomen!
Het duurde lang voor ze in slaap viel. Steeds hoorde ze rare geluiden en ze begon nu wel een beetje bang te worden. Misschien had ze die reis wel niet moeten beginnen. Wat verlangde ze nu naar de beschermende armen van haar papa en de warme chocolademelk van haar mama! Na uren draaien en woelen viel ze dan eindelijk in slaap.
Maar wat ze niet wist was dat iemand haar van een afstandje in de gaten hield. De onbekende kwam uit de struiken te voorschijn en begon zich langzaam naar Leanne te begeven...
Word vervolgd.
dinsdag 8 september 2009
Eikeltjesgooiende sadist
In een boom zat 'ie. Best hoog, goed verscholen tussen de o zo mooie bladeren van een beukenboom. Op het eerste gezicht was het een schatje. Met pretoogjes keek hij me aan. "Kijk mij hier eens zitten", leek hij te willen zeggen. Maar hij zei niets. Zwijgend liet hij zijn blik over me gaan.
Intussen draaiden mijn hersenen overuren. Waarom zat die leukerd mij vanaf een tak in een beukenboom aan te kijken? Waarom keek hij überhaupt naar mij? Ik snapte er geen Brabantse (gehakt)Bal van.
*POK*
AUW. Een eikel op mijn hoofd. Wát!? Een eikel op mijn hoofd? Ik sta hier verdorie onder een beukenboom. Hier klopte iets niet. Furieus keek ik naar boven. Gniffelend zat hij me aan te kijken. Er kwam geen woord uit, maar ik zág in zijn ogen dat hij het expres deed. Een eikeltjesgooiende eikel. Kwaad liep ik weg. Daarmee erkende ik mijn verlies niet, o nee. Ik ging wraak nemen. Meedogenloos. Ik ben geen eikel, maar wel zo hard als steen als het even moet, dus zocht ik een steen om die gek van de tak af te kegelen.
Geconcentreerd zocht ik mijn doelwit. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en zag hem tenslotte weer zitten. Een beetje verschoven, een beetje beter verstopt. Ik gooide. Pats. Een vogel vloog verschrikt op. Het was mis. Meters ernaast raakte mijn steen een eikenboom.
Gefrustreerd ging ik zitten. Tegen een boom aan. Helaas was ik even vergeten dat dit de bewuste beukenboom was. Met de eikel erin.
*POK*
Terwijl mijn hand de schade op mijn hoofd inspecteerde keek ik naar je. Waarom bekogelde je me met eikels? Waarom lachte je erom? Ik weet zéker dat je lachte. Je had er gewoon lol om. Je bekogelde me verdomme expres met eikels.
Ellendige Sadist dat je bent.
Stomme eekhoorn.
Intussen draaiden mijn hersenen overuren. Waarom zat die leukerd mij vanaf een tak in een beukenboom aan te kijken? Waarom keek hij überhaupt naar mij? Ik snapte er geen Brabantse (gehakt)Bal van.
*POK*
AUW. Een eikel op mijn hoofd. Wát!? Een eikel op mijn hoofd? Ik sta hier verdorie onder een beukenboom. Hier klopte iets niet. Furieus keek ik naar boven. Gniffelend zat hij me aan te kijken. Er kwam geen woord uit, maar ik zág in zijn ogen dat hij het expres deed. Een eikeltjesgooiende eikel. Kwaad liep ik weg. Daarmee erkende ik mijn verlies niet, o nee. Ik ging wraak nemen. Meedogenloos. Ik ben geen eikel, maar wel zo hard als steen als het even moet, dus zocht ik een steen om die gek van de tak af te kegelen.
Geconcentreerd zocht ik mijn doelwit. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en zag hem tenslotte weer zitten. Een beetje verschoven, een beetje beter verstopt. Ik gooide. Pats. Een vogel vloog verschrikt op. Het was mis. Meters ernaast raakte mijn steen een eikenboom.
Gefrustreerd ging ik zitten. Tegen een boom aan. Helaas was ik even vergeten dat dit de bewuste beukenboom was. Met de eikel erin.
*POK*
Terwijl mijn hand de schade op mijn hoofd inspecteerde keek ik naar je. Waarom bekogelde je me met eikels? Waarom lachte je erom? Ik weet zéker dat je lachte. Je had er gewoon lol om. Je bekogelde me verdomme expres met eikels.
Ellendige Sadist dat je bent.
Stomme eekhoorn.
donderdag 3 september 2009
Kaboutertje Leanne - deel 1
Er was eens een kaboutertje... O, wacht. Dat klopt niet. Er waren eens een heleboel kaboutertjes. Ze woonden met zijn allen in een paddestoelendorp onder de 4e eik van de 381e rij bomen. Één van die kaboutertjes heette Leanne. Misschien een beetje een gekke naam voor een kaboutervrouwtje, maar dat maakte haar bijzonder.
Leanne was graag bijzonder. Nooit wilde ze de rokken en jurken aan die alle kaboutervrouwtjes droegen. Ze wilde broeken! Broeken, truien, alles wat makkelijk zat. Want daarmee kon ze extra fijn de bomen in klimmen. Al vanaf haar 2e kabouterlevensjaar klom kaboutertje Leanne in de bomen. Eerst mocht ze alleen nog in de eik bij het dorp, maar langzaam verlegde ze haar grenzen... Steeds meer bomen beklom ze en steeds vaker kwam ze vies en onder de modder thuis. Soms zelfs met een gescheurde broek! Alle andere kabouters bekeken die rare Leanne hoofdschuddend. Eigenlijk was ze een beetje een schande voor het dorp.
Maar op een dag had Leanne alle 381 bomen uit de rij gehad. Ze was het zat om zo dichtbij huis te klimmen. Ze wilde de wijde wereld zien, het einde van het bos vinden! Daarom pakte ze haar paars gestippelde knapzak en liep ze naar haar moeder. Je moet weten dat kaboutertjes nooit iets doen zonder goedvinden van hun moeder. In het kabouterdorp waar Leanne woonde zijn kaboutermoeders zo ongeveer gelijk aan heiligen. Leannes moeder, die Griselda heette, was een hele slimme, grijze kaboutervrouw.
Had ik al gezegd dat Griselda slim is? Nou, dat is ze. En dat is belangrijk om te weten voor ik verder vertel!
Leanne ging naar haar moeder en vroeg: "mama, mag ik de wijde wereld in?". Griselda aarzelde even. Ze vond het helemaal niet leuk om haar dochter weg te zien gaan. Aan de andere kant, Leanne was wel een schande voor het dorp. Griselda was waarschijnlijk het enige kaboutertje dat het vervelend vond om Leanne te zien gaan! Daarom besloot ze dat haar dochter weg mocht. Ze aaide Leanne over haar bol en zei op de allermoederlijkste toon die ze kon produceren:
"Het ga je goed, dochter van me. Je bent een geweldige meid die alles aankan, dat weet ik. Maar wees voorzichtig! Vertrouw niet zomaar elk kaboutermannetje dat op je pad komt, vermijd de mensen en kom niet te dicht bij grote roofdieren!"
Leanne zuchtte. Het advies van haar moeder was goedbedoeld, maar zooo overbodig! Ze pakte haar paarsgestippelde knapzak, deed klimschoenen aan haar voeten en begon haar tocht naar het einde van de rij met 381 bomen...
Word vervolgd.
Leanne was graag bijzonder. Nooit wilde ze de rokken en jurken aan die alle kaboutervrouwtjes droegen. Ze wilde broeken! Broeken, truien, alles wat makkelijk zat. Want daarmee kon ze extra fijn de bomen in klimmen. Al vanaf haar 2e kabouterlevensjaar klom kaboutertje Leanne in de bomen. Eerst mocht ze alleen nog in de eik bij het dorp, maar langzaam verlegde ze haar grenzen... Steeds meer bomen beklom ze en steeds vaker kwam ze vies en onder de modder thuis. Soms zelfs met een gescheurde broek! Alle andere kabouters bekeken die rare Leanne hoofdschuddend. Eigenlijk was ze een beetje een schande voor het dorp.
Maar op een dag had Leanne alle 381 bomen uit de rij gehad. Ze was het zat om zo dichtbij huis te klimmen. Ze wilde de wijde wereld zien, het einde van het bos vinden! Daarom pakte ze haar paars gestippelde knapzak en liep ze naar haar moeder. Je moet weten dat kaboutertjes nooit iets doen zonder goedvinden van hun moeder. In het kabouterdorp waar Leanne woonde zijn kaboutermoeders zo ongeveer gelijk aan heiligen. Leannes moeder, die Griselda heette, was een hele slimme, grijze kaboutervrouw.
Had ik al gezegd dat Griselda slim is? Nou, dat is ze. En dat is belangrijk om te weten voor ik verder vertel!
Leanne ging naar haar moeder en vroeg: "mama, mag ik de wijde wereld in?". Griselda aarzelde even. Ze vond het helemaal niet leuk om haar dochter weg te zien gaan. Aan de andere kant, Leanne was wel een schande voor het dorp. Griselda was waarschijnlijk het enige kaboutertje dat het vervelend vond om Leanne te zien gaan! Daarom besloot ze dat haar dochter weg mocht. Ze aaide Leanne over haar bol en zei op de allermoederlijkste toon die ze kon produceren:
"Het ga je goed, dochter van me. Je bent een geweldige meid die alles aankan, dat weet ik. Maar wees voorzichtig! Vertrouw niet zomaar elk kaboutermannetje dat op je pad komt, vermijd de mensen en kom niet te dicht bij grote roofdieren!"
Leanne zuchtte. Het advies van haar moeder was goedbedoeld, maar zooo overbodig! Ze pakte haar paarsgestippelde knapzak, deed klimschoenen aan haar voeten en begon haar tocht naar het einde van de rij met 381 bomen...
Word vervolgd.
zondag 16 augustus 2009
Never trust a girl
Voor Soof. Sterkte!
Ik geef het toe! Meteen. Niemand zo onbetrouwbaar als een meisje. Of vrouw natuurlijk.
Ik begrijp dat ik volledig politiek incorrect bezig ben, dat ik dat zomaar toegeef. Maar ik verkondig liever de waarheid dan dat ik wanhopig probeer niemand voor het hoofd te stoten.
En stoot ik nu eigenlijk meer mensen voor het hoofd dan anders? Ik denk het niet. Alle dames gaan nu misschien schreeuwend van verontwaardiging overeind staan, maar als ik zou zeggen dat jongens onbetrouwbaarder waren, konden zij mijn oren laten tuiten.
Ik ga me ongelofelijk schuldig maken aan mijn grootste ergernis: generaliseren. Niet omdat ik daar nu ineens voor ben, gewoon, omdat dat makkelijker schrijft. Mensen belachelijk maken is nu eenmaal een van mijn hobby's. En als dat (terecht!!!) mijn eigen 'soort' is, dan moet dat maar.
Wie zijn wij? Meisjes. Wat zijn wij? Onbetrouwbaar. Waarom zijn we dat? Omdat we meisjes zijn.
Simpel, right? Nu zullen alle heren met een vriendin dit niet willen geloven, maar dat geeft niet. Ik zal wat voorbeelden geven.
1) We gaan minstens zo vaak vreemd als onze mannelijke tegenpolen. Alleen houden we het misschien wel beter verborgen. En niet dat dat bij ons dan een one-stand uit de kroeg is. Hell no! Wij duiken meteen met je beste vriend de koffer in. Dubbel verraad, fantastisch.
2) 'T gaat dan misschien wel altijd over players. Maar wij kunnen er ook wat van. Playerette is het volkomen debiele woord daarvoor geloof ik. We deinzen er niet voor terug een beetje met andermans gevoelens te spelen. Daarin worden wij (of in elk geval de meesten van ons) nog een beetje geholpen door het fenomeen borsten. En waar wij bij onze vriendinnen kunnen uithuilen als we keihard geplayed zijn, moeten de boys het in hun eentje verwerken. Boys don't cry! Te stoer...
En echt niet dat we alleen onbetrouwbaar zijn wanneer het een jongen betreft. Tegen onze 'friends' zijn we net zo erg.
3) Roddel hier, roddel daar. Roddel roddel roddel! Om zelf interessant over te komen, kunnen we nog wel eens roddelen. Maakt het uit of de roddel waar is of niet? NEE! Maakt het uit of je er je vriendin mee kan kwetsen? NEE! Maakt het uit hoe 'ernstig' de roddel is? Je raadt het al: NEE! Maakt het uit hoeveel ons statusniveau door de roddel verhoogd wordt? JA! Zeker wel.
4) "Het is uit tussen mij en Albert!"
"Ooh, wat naar voor je!"
"Ja, 'k vind het echt kei moeilijk :("
"Sterkte meis"
een dag later
"Albert, je zoent geweldig!"
nog een dag later, tegen de vriendin, die inmiddels van de zoen weet.
" Ik wist niet dat het zo belangrijk voor je was
het spijt me zoooo! Ik wou dat ik het terug kon draaien"
En geloof me. Een week later heeft de 'vriendin' in kwestie iets met Albert. Niet over haar eigen lijk. Wel over het lijk van haar vriendin.
Jongens, zo zijn we. Het spijt me. Slechts 1 goede raad kan ik jullie geven:
Word homo.
Ik geef het toe! Meteen. Niemand zo onbetrouwbaar als een meisje. Of vrouw natuurlijk.
Ik begrijp dat ik volledig politiek incorrect bezig ben, dat ik dat zomaar toegeef. Maar ik verkondig liever de waarheid dan dat ik wanhopig probeer niemand voor het hoofd te stoten.
En stoot ik nu eigenlijk meer mensen voor het hoofd dan anders? Ik denk het niet. Alle dames gaan nu misschien schreeuwend van verontwaardiging overeind staan, maar als ik zou zeggen dat jongens onbetrouwbaarder waren, konden zij mijn oren laten tuiten.
Ik ga me ongelofelijk schuldig maken aan mijn grootste ergernis: generaliseren. Niet omdat ik daar nu ineens voor ben, gewoon, omdat dat makkelijker schrijft. Mensen belachelijk maken is nu eenmaal een van mijn hobby's. En als dat (terecht!!!) mijn eigen 'soort' is, dan moet dat maar.
Wie zijn wij? Meisjes. Wat zijn wij? Onbetrouwbaar. Waarom zijn we dat? Omdat we meisjes zijn.
Simpel, right? Nu zullen alle heren met een vriendin dit niet willen geloven, maar dat geeft niet. Ik zal wat voorbeelden geven.
1) We gaan minstens zo vaak vreemd als onze mannelijke tegenpolen. Alleen houden we het misschien wel beter verborgen. En niet dat dat bij ons dan een one-stand uit de kroeg is. Hell no! Wij duiken meteen met je beste vriend de koffer in. Dubbel verraad, fantastisch.
2) 'T gaat dan misschien wel altijd over players. Maar wij kunnen er ook wat van. Playerette is het volkomen debiele woord daarvoor geloof ik. We deinzen er niet voor terug een beetje met andermans gevoelens te spelen. Daarin worden wij (of in elk geval de meesten van ons) nog een beetje geholpen door het fenomeen borsten. En waar wij bij onze vriendinnen kunnen uithuilen als we keihard geplayed zijn, moeten de boys het in hun eentje verwerken. Boys don't cry! Te stoer...
En echt niet dat we alleen onbetrouwbaar zijn wanneer het een jongen betreft. Tegen onze 'friends' zijn we net zo erg.
3) Roddel hier, roddel daar. Roddel roddel roddel! Om zelf interessant over te komen, kunnen we nog wel eens roddelen. Maakt het uit of de roddel waar is of niet? NEE! Maakt het uit of je er je vriendin mee kan kwetsen? NEE! Maakt het uit hoe 'ernstig' de roddel is? Je raadt het al: NEE! Maakt het uit hoeveel ons statusniveau door de roddel verhoogd wordt? JA! Zeker wel.
4) "Het is uit tussen mij en Albert!"
"Ooh, wat naar voor je!"
"Ja, 'k vind het echt kei moeilijk :("
"Sterkte meis"
een dag later
"Albert, je zoent geweldig!"
nog een dag later, tegen de vriendin, die inmiddels van de zoen weet.
" Ik wist niet dat het zo belangrijk voor je was
het spijt me zoooo! Ik wou dat ik het terug kon draaien"
En geloof me. Een week later heeft de 'vriendin' in kwestie iets met Albert. Niet over haar eigen lijk. Wel over het lijk van haar vriendin.
Jongens, zo zijn we. Het spijt me. Slechts 1 goede raad kan ik jullie geven:
Word homo.
zaterdag 15 augustus 2009
Wraak met een bittere smaak
Wie kent de sims niet?
Het bekende spel zorgt voor menig uurtje vertier. Dat kan uit van alles bestaan. Probeer maar eens op 18 verschillende manieren dezelfde sim te doden! Het kan. Maar dan moet je na elk overlijden wél iemand een goed woordje laten doen bij magere Hein. Anders kun je alsnog gaan rouwen bij het graf tot de sim een zombie wordt. Of tot je een ons weegt...
Zelf ben ik ook een fervent simspeelster. Jarenlang heb ik van alles uitgeprobeerd. Studenten laten slagen met tienen door gewoon vaak genoeg met de docent naar bed te gaan bijvoorbeeld. Menige sim is door mijn handen groen geworden van het in de tuin werken, en nog zo veel meer sims zijn door een vampier gebeten en kunnen zodoende zelf het daglicht niet meer verdragen.
Hoewel ik durf te beweren dat ik behoorlijk veel van het spel weet, ontdekte ik pas iets nieuws. Al zo vaak had ik lesbische stelletjes gevormd, dat was lollig! Kindjes adopteren, hond erbij, een hele nieuwe uitdaging. Een normaal koppel kun je laten trouwen (waar ik in real life zo fel tegen ben dat ik mijn sims niet vaak het plezier van een huwelijksreis gun), maar wat bleek? Twee vrouwen mogen niet trouwen van het spel! Toch een beetje typisch Amerikaans... Met een tandenborstel mag je trouwen, maar van een geslachtsgenoot blijf je af. Hoe hypocriet.
Gelukkig bleken Jeanine en Roos, de sims in kwestie, wél een samenlevingscontract te kunnen sluiten. Zo werd toch hun wens vervuld en kregen ze de befaamde ringetjes bij hun plaatje in de relatielijst van de ander.
Leuk voor de sims, maar bij mij bleef het knagen. Discriminatie is het eigenlijk. Discriminatie van de vrouw! (Mannen kunnen waarschijnlijk ook alleen een samenlevingscontract sluiten, maar dat doet er niet toe. Mijn woede richtte zich op de feministische kant van het verhaal). Ik was goed chagerijnig en besloot wraak te nemen op het spel. Dát leverde nog heel veel leuke uurtjes op!
Mijn stappenplan:
1) Jeanine en Roos maakten heerlijk veel vijanden onder hun mannelijke medebewoners, zodat ze ze vervolgens in een gevecht keihard neer konden trappen (de vaardigheid lichaam was bij hen erg goed ontwikkeld). En flink trappen, tot de sims die het slachtoffer werden van mijn wraakactie eerbiedig riepen "Mag ik een beetje waardigheid overhouden!? Ik blijf voortaan wel uit je buurt!".
2) Het werd gemener. Zonde inzicht liet ik de heren een medicijn proberen te maken. Stuk voor stuk werden ze het slachtoffer van een vreemd virus (de mexicaanse griep soms?). Overgevend liepen ze de hele dag door hun sim-huis. Ik kon alleen nog maar genieten.
3) De spanning in mijn de simbuurt Veronadorp liep hoog op. Nog steeds kwaad op het spel besloot ik alle mannen in de buurt om zeep te helpen. Sommigen stierven van ouderdom, anderen werden aangevallen door een invasie van vliegen, levend gebraden omdat ik per ongeluk een slechte kok iets had laten koken óf werden geraakt door een meteoriet.
Echter, de pret mocht niet lang duren. Toen ik alle 26 mannen die op dat moment in de buurt verbleven om zeep had geholpen, had ik het gehad. Ik was uitgeraasd, mijn wraakactie was geslaagd.
Het spel werd er echter niet leuker van. Alle vrouwen in de buurt hadden een gebroken hart en liepen de hele dag huilend en schreeuwend van verdriet rond. Fijn. Kinderen groeiden ineens ongelukkig op vanwege het gebrek aan een vader. De hele buurt werd noodgedwongen lesbisch en ik heb weken de sims niet willen spelen.
Inmiddels heb ik vrede gesticht. Een lieve jongeman heeft de buurt weer tot leven gebracht, vele harten veroverd én bij verschillende vrouwen kinderen (zoons!!) verwekt. Een beetje fout klinkt het, maar ook bij de sims geldt: wat niet weet, wat niet deert. En nu mijn vrouwen en kinderen weer vrolijk door hun simleven hobbelen, ben ik ook een stuk gelukkiger.
EA games kan me de pot op. Mijn sims zullen gelukkig zijn! Desnoods met een samenlevingscontract. Of met een tandenborstel...
Het bekende spel zorgt voor menig uurtje vertier. Dat kan uit van alles bestaan. Probeer maar eens op 18 verschillende manieren dezelfde sim te doden! Het kan. Maar dan moet je na elk overlijden wél iemand een goed woordje laten doen bij magere Hein. Anders kun je alsnog gaan rouwen bij het graf tot de sim een zombie wordt. Of tot je een ons weegt...
Zelf ben ik ook een fervent simspeelster. Jarenlang heb ik van alles uitgeprobeerd. Studenten laten slagen met tienen door gewoon vaak genoeg met de docent naar bed te gaan bijvoorbeeld. Menige sim is door mijn handen groen geworden van het in de tuin werken, en nog zo veel meer sims zijn door een vampier gebeten en kunnen zodoende zelf het daglicht niet meer verdragen.
Hoewel ik durf te beweren dat ik behoorlijk veel van het spel weet, ontdekte ik pas iets nieuws. Al zo vaak had ik lesbische stelletjes gevormd, dat was lollig! Kindjes adopteren, hond erbij, een hele nieuwe uitdaging. Een normaal koppel kun je laten trouwen (waar ik in real life zo fel tegen ben dat ik mijn sims niet vaak het plezier van een huwelijksreis gun), maar wat bleek? Twee vrouwen mogen niet trouwen van het spel! Toch een beetje typisch Amerikaans... Met een tandenborstel mag je trouwen, maar van een geslachtsgenoot blijf je af. Hoe hypocriet.
Gelukkig bleken Jeanine en Roos, de sims in kwestie, wél een samenlevingscontract te kunnen sluiten. Zo werd toch hun wens vervuld en kregen ze de befaamde ringetjes bij hun plaatje in de relatielijst van de ander.
Leuk voor de sims, maar bij mij bleef het knagen. Discriminatie is het eigenlijk. Discriminatie van de vrouw! (Mannen kunnen waarschijnlijk ook alleen een samenlevingscontract sluiten, maar dat doet er niet toe. Mijn woede richtte zich op de feministische kant van het verhaal). Ik was goed chagerijnig en besloot wraak te nemen op het spel. Dát leverde nog heel veel leuke uurtjes op!
Mijn stappenplan:
1) Jeanine en Roos maakten heerlijk veel vijanden onder hun mannelijke medebewoners, zodat ze ze vervolgens in een gevecht keihard neer konden trappen (de vaardigheid lichaam was bij hen erg goed ontwikkeld). En flink trappen, tot de sims die het slachtoffer werden van mijn wraakactie eerbiedig riepen "Mag ik een beetje waardigheid overhouden!? Ik blijf voortaan wel uit je buurt!".
2) Het werd gemener. Zonde inzicht liet ik de heren een medicijn proberen te maken. Stuk voor stuk werden ze het slachtoffer van een vreemd virus (de mexicaanse griep soms?). Overgevend liepen ze de hele dag door hun sim-huis. Ik kon alleen nog maar genieten.
3) De spanning in mijn de simbuurt Veronadorp liep hoog op. Nog steeds kwaad op het spel besloot ik alle mannen in de buurt om zeep te helpen. Sommigen stierven van ouderdom, anderen werden aangevallen door een invasie van vliegen, levend gebraden omdat ik per ongeluk een slechte kok iets had laten koken óf werden geraakt door een meteoriet.
Echter, de pret mocht niet lang duren. Toen ik alle 26 mannen die op dat moment in de buurt verbleven om zeep had geholpen, had ik het gehad. Ik was uitgeraasd, mijn wraakactie was geslaagd.
Het spel werd er echter niet leuker van. Alle vrouwen in de buurt hadden een gebroken hart en liepen de hele dag huilend en schreeuwend van verdriet rond. Fijn. Kinderen groeiden ineens ongelukkig op vanwege het gebrek aan een vader. De hele buurt werd noodgedwongen lesbisch en ik heb weken de sims niet willen spelen.
Inmiddels heb ik vrede gesticht. Een lieve jongeman heeft de buurt weer tot leven gebracht, vele harten veroverd én bij verschillende vrouwen kinderen (zoons!!) verwekt. Een beetje fout klinkt het, maar ook bij de sims geldt: wat niet weet, wat niet deert. En nu mijn vrouwen en kinderen weer vrolijk door hun simleven hobbelen, ben ik ook een stuk gelukkiger.
EA games kan me de pot op. Mijn sims zullen gelukkig zijn! Desnoods met een samenlevingscontract. Of met een tandenborstel...
vrijdag 14 augustus 2009
Cavia's en filosofen
Volgens een lerares van mij ziet Geert Wilders eruit als een cavia. Wat dat betreft kan ik haar geen ongelijk geven. Maar ik verdenk haar er wel van op de PVV te stemmen.
Op een dag onderbraken we onze prachtige vertalingen van geschiedschrijver Herodotos en eposschrijver Homerus om eens over de politiek te discussiëren. Een discussie bleek het niet echt te zijn. Wij zijn immers te jong om er echt wat van te snappen. Een gewaagde uitspraak, als je het mij vraagt. Zeventienjarige gymnasiasten moeten niet onderschat worden, onze leraar maatschappijleer kregen we eronder geluld. (Prachtig verhaal overigens, de man raakte helemaal overstuur). Maar blijkbaar snappen we er niets van. Waar ze dat op baseerde? Wij probeerden haar van repliek te dienen toen ze stellig beweerde dat "Wilders wél mooi zei wat heel Nederland al lang dacht". Dat wij het niet dachten was niet genoeg. Jong en naïef, dat zijn we, als ik haar moet geloven.
Jong, jazeker! Maar moet dat een nadeel zijn? Toegegeven, we hebben minder levenservaring dan zij. Maar echt naïef kun je ons niet noemen. Met een frisse, nog niet al te veel door de wereld verpeste geest kom je ook een heel eind. Kritisch denken, dat willen ze ons leren. Maar dóen we het een keer, is het het niet goed. Kritisch denkende leerlingen vinden leraren wel leuk. Behalve als we het niet met hen eens zijn. Dan zijn de poppen aan het dansen! De lerares in kwestie verbaasde me nogal. Naïef als ik was, hield ik mezelf voor dat alleen de ietwat minder intelligente vmbo'ers Geert Wilders serieus namen. Helaas helaas! Een docente klassieke talen met een universitaire opleiding doet het ook. Teleurgesteld, dat beschrijft mijn gemoedstoestand na dat voorval nog het best.
Twee dingen heb ik altijd stellig geroepen. Het eerste is dat ik nooit of te nimmer in het buitenland wil wonen. Wel verblijven om te reizen, maar niet wonen! Het tweede was dat ik, áls Geert Wilders ooit nog aan de macht kwam, zo vlug mogelijk zou emigregen. De oplettende lezer ziet nu meteen dat dit niet samen gaat.
Ik ging er dan ook niet vanuit dat Geert Wilders ooit een meerderheid aan zetels zou behalen. Tot mijn grote schrik komt hij volgens de laatste opiniepeilingen, gedeeld met het CDA, wél op een eerste plek wat betreft het aantal zetels. Een stomp in mijn maag, zo voelde het om dat te lezen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er 32 rationeel denkende mensen in de kamer wilden om de standpunten van de PVV te verdedigen. Die zijn er blijkbaar wel. En nog eens vele, vele duizenden mensen die straks het knopje 'Geert Wilders' indrukken bij de verkiezingen. Het angstzweet breekt me uit als ik eraan denk.
Ik geloofde wel in de democratie. Niet eens alléén omdat dat ons met de paplepel in wordt gegoten. Het lijkt zo mooi, het volk aan de macht. Natuurlijk is van echte macht niet te spreken als we eens in de 4 jaar een knopje in mogen drukken, maar het gevoel doet al veel. Ik kon me wel vinden in de stelling dat de democratie het beste politieke stelsel was. Tot nu toe, welteverstaan. Ieder politiek stelsel in de geschiedenis was op een bepaalde manier het beste tot dan toe. Zo ook de democratie.
Maar met dank aan deze cavia ben ik langzaam maar zeker mijn geloof in de democratie, of beter gezegd in het volk aan het verliezen. Dit levert me echter wel hernieuwd respect op voor een aantal griekse filosofen. (En daar zou mijn pro-Wilders lerares dan wel weer blij mee zijn!)
Volgens Plato betekende democratie chaos. Hij wantrouwde de massa. Zij laat zich immers meer leiden door emoties dan door verstand. Veel te makkelijk laat zij zich naar de mond praten door handige populisten. De massa zou niet in staat zijn tot het nemen van juiste, rationele beslissingen. En hé, komt dat me even bekend voor. Ik vraag me al maanden af waar het verstand van Nederland gebleven is en waarom mensen zo makkelijk meegaan met volkspopulist nummer 1: Geert Wilders.
Niet dat ik denk dat ik de juiste beslissingen zou nemen, maar in mijn ogen doet een groot deel van stemmend Nederland dat in ieder geval NIET.
Dat brengt me terug bij de vraag die me bezighoudt: in Nederland blijven, ongeacht Wilders die straks misschien een groot deel van de macht heeft óf mijn principes trouw blijven en emigreren. Ik denk dat ik het weet. Ik blijf in Nederland. Niet omdat ik iets tegen de Islam heb, niet omdat ik toch veilig ben. Nee. Ik blijf in Nederland om straks te kunnen stemmen. Tegen de cavia. Ik ga me híer inzetten voor mijn idealen, in mijn eigen land iets bereiken.
Wilders zal mij niet in de weg staan. Ik hem hopelijk wel.
Op een dag onderbraken we onze prachtige vertalingen van geschiedschrijver Herodotos en eposschrijver Homerus om eens over de politiek te discussiëren. Een discussie bleek het niet echt te zijn. Wij zijn immers te jong om er echt wat van te snappen. Een gewaagde uitspraak, als je het mij vraagt. Zeventienjarige gymnasiasten moeten niet onderschat worden, onze leraar maatschappijleer kregen we eronder geluld. (Prachtig verhaal overigens, de man raakte helemaal overstuur). Maar blijkbaar snappen we er niets van. Waar ze dat op baseerde? Wij probeerden haar van repliek te dienen toen ze stellig beweerde dat "Wilders wél mooi zei wat heel Nederland al lang dacht". Dat wij het niet dachten was niet genoeg. Jong en naïef, dat zijn we, als ik haar moet geloven.
Jong, jazeker! Maar moet dat een nadeel zijn? Toegegeven, we hebben minder levenservaring dan zij. Maar echt naïef kun je ons niet noemen. Met een frisse, nog niet al te veel door de wereld verpeste geest kom je ook een heel eind. Kritisch denken, dat willen ze ons leren. Maar dóen we het een keer, is het het niet goed. Kritisch denkende leerlingen vinden leraren wel leuk. Behalve als we het niet met hen eens zijn. Dan zijn de poppen aan het dansen! De lerares in kwestie verbaasde me nogal. Naïef als ik was, hield ik mezelf voor dat alleen de ietwat minder intelligente vmbo'ers Geert Wilders serieus namen. Helaas helaas! Een docente klassieke talen met een universitaire opleiding doet het ook. Teleurgesteld, dat beschrijft mijn gemoedstoestand na dat voorval nog het best.
Twee dingen heb ik altijd stellig geroepen. Het eerste is dat ik nooit of te nimmer in het buitenland wil wonen. Wel verblijven om te reizen, maar niet wonen! Het tweede was dat ik, áls Geert Wilders ooit nog aan de macht kwam, zo vlug mogelijk zou emigregen. De oplettende lezer ziet nu meteen dat dit niet samen gaat.
Ik ging er dan ook niet vanuit dat Geert Wilders ooit een meerderheid aan zetels zou behalen. Tot mijn grote schrik komt hij volgens de laatste opiniepeilingen, gedeeld met het CDA, wél op een eerste plek wat betreft het aantal zetels. Een stomp in mijn maag, zo voelde het om dat te lezen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er 32 rationeel denkende mensen in de kamer wilden om de standpunten van de PVV te verdedigen. Die zijn er blijkbaar wel. En nog eens vele, vele duizenden mensen die straks het knopje 'Geert Wilders' indrukken bij de verkiezingen. Het angstzweet breekt me uit als ik eraan denk.
Ik geloofde wel in de democratie. Niet eens alléén omdat dat ons met de paplepel in wordt gegoten. Het lijkt zo mooi, het volk aan de macht. Natuurlijk is van echte macht niet te spreken als we eens in de 4 jaar een knopje in mogen drukken, maar het gevoel doet al veel. Ik kon me wel vinden in de stelling dat de democratie het beste politieke stelsel was. Tot nu toe, welteverstaan. Ieder politiek stelsel in de geschiedenis was op een bepaalde manier het beste tot dan toe. Zo ook de democratie.
Maar met dank aan deze cavia ben ik langzaam maar zeker mijn geloof in de democratie, of beter gezegd in het volk aan het verliezen. Dit levert me echter wel hernieuwd respect op voor een aantal griekse filosofen. (En daar zou mijn pro-Wilders lerares dan wel weer blij mee zijn!)
Volgens Plato betekende democratie chaos. Hij wantrouwde de massa. Zij laat zich immers meer leiden door emoties dan door verstand. Veel te makkelijk laat zij zich naar de mond praten door handige populisten. De massa zou niet in staat zijn tot het nemen van juiste, rationele beslissingen. En hé, komt dat me even bekend voor. Ik vraag me al maanden af waar het verstand van Nederland gebleven is en waarom mensen zo makkelijk meegaan met volkspopulist nummer 1: Geert Wilders.
Niet dat ik denk dat ik de juiste beslissingen zou nemen, maar in mijn ogen doet een groot deel van stemmend Nederland dat in ieder geval NIET.
Dat brengt me terug bij de vraag die me bezighoudt: in Nederland blijven, ongeacht Wilders die straks misschien een groot deel van de macht heeft óf mijn principes trouw blijven en emigreren. Ik denk dat ik het weet. Ik blijf in Nederland. Niet omdat ik iets tegen de Islam heb, niet omdat ik toch veilig ben. Nee. Ik blijf in Nederland om straks te kunnen stemmen. Tegen de cavia. Ik ga me híer inzetten voor mijn idealen, in mijn eigen land iets bereiken.
Wilders zal mij niet in de weg staan. Ik hem hopelijk wel.
donderdag 13 augustus 2009
De Biebfreak
Noot van de auteur:
Deze blog is uitsluitend geschreven in het kader van de verwerking die broodnodig is na een traumatische ervaring. Vergeet alle tekstdoelen waar leraren Nederlands jaar in jaar uit over zeuren, vergeet de reden waarom u überhaupt deze tekst wilde lezen, vergeet de auteur.
Lees.
Enge types... Iedereen kent er wel een paar. Je ziet ze wel eens rondlopen, óf op een andere manier voortbewegen. Dat is dan weer afhankelijk van het engheidsgehalte van de engerd in kwestie.
Nog niet zo heel lang geleden ontmoette ik weer een echte freak. Of eigenlijk is ontmoeten nog een te groot woord. Ik kwam hem tegen, hij mij beter gezegd. Op het bewuste moment was ik op een van mijn favoriete plekken: in de bieb. Er is niets heerlijkers dan daar uren tussen de boeken rondlopen met de wetenschap dat je ze állemaal zou kunnen lezen als je dat zou wilde. Zalig gewoon! Maar daar gaat het nu niet over. Het gaat om de Biebfreak...Nietsvermoedend was ik een aantal boeken aan het opzoeken in de catalogus.
En daar was hij...
Zo'n zin roept bij een boekenwurm als ik meestal beelden op van galante ridders, knappe redders of simpelweg van een prins op een wit paard. Maar helaas... De hij in kwestie was een engerd. Een échte engerd, zo eentje die 8 op een schaal van 1 tot 10 zou scoren. Als ik terugdenk aan dit voorval lopen de rillingen me plotseling over de rug, moet ik de neiging te gillen onderdrukken en gaat mijn hart spontaan onregelmatig kloppen.
Afijn, waar waren we?
Daar was hij...
Een man (waarom zijn de grootste engerds altijd mannen?), een jaar of vijftig en donker haar, voor zover hij nog had. En hij kwam op míj afgelopen. Op mij! Wat zijn de bedoelingen van een man van dat kaliber met een onschuldig zestienjarig meisje dat in de bieb naar boeken zoekt? Hij wilde overduidelijk iets van me...
Ramscenario's kunnen je door het hoofd schieten. Verkrachtingen, chantage, intimidatie, dreigementen, berovingen, noem maar op!
Maar wat de man, die later de naam Biebfreak zou krijgen, wilde, bleek ronduit hilarisch. Hij wilde dat ik zijn voicemail insprak. En niet gewoon zijn voicemail inspreken, o nee! Ik moest zijn voicemail stem worden (Hallo, dit is de voicemail van de Biebfreak, ik ben er even niet, spreek een bericht in na de pieptoon).
Ik schoot in de lach... Dit kón hij toch niet serieus menen? Nou, dat kon hij wel! Zijn hele arsenaal aan zwakke argumenten werd uit de kast getrokken ("Maar ik heb helemaal geen mooie stem" "Ik ben toch niet leuk voor mensen om naar te luisteren?"). Na enkele vriendelijke afwijzingen van mijn kant kwam zelfs de telefoon in kwestie te voorschijn. Gewoon, om te bewijzen dat hij de waarheid sprak en dat die telefoon écht nieuw was.
Er was verbazingwekkend veel botheid én 20 minuten van mijn kostbare biebtijd voor nodig om van de score-8-engerd af te komen. Trauma o trauma!
Sindsdien is de bieb niet meer wat hij geweest is...
Deze blog is uitsluitend geschreven in het kader van de verwerking die broodnodig is na een traumatische ervaring. Vergeet alle tekstdoelen waar leraren Nederlands jaar in jaar uit over zeuren, vergeet de reden waarom u überhaupt deze tekst wilde lezen, vergeet de auteur.
Lees.
Enge types... Iedereen kent er wel een paar. Je ziet ze wel eens rondlopen, óf op een andere manier voortbewegen. Dat is dan weer afhankelijk van het engheidsgehalte van de engerd in kwestie.
Nog niet zo heel lang geleden ontmoette ik weer een echte freak. Of eigenlijk is ontmoeten nog een te groot woord. Ik kwam hem tegen, hij mij beter gezegd. Op het bewuste moment was ik op een van mijn favoriete plekken: in de bieb. Er is niets heerlijkers dan daar uren tussen de boeken rondlopen met de wetenschap dat je ze állemaal zou kunnen lezen als je dat zou wilde. Zalig gewoon! Maar daar gaat het nu niet over. Het gaat om de Biebfreak...Nietsvermoedend was ik een aantal boeken aan het opzoeken in de catalogus.
En daar was hij...
Zo'n zin roept bij een boekenwurm als ik meestal beelden op van galante ridders, knappe redders of simpelweg van een prins op een wit paard. Maar helaas... De hij in kwestie was een engerd. Een échte engerd, zo eentje die 8 op een schaal van 1 tot 10 zou scoren. Als ik terugdenk aan dit voorval lopen de rillingen me plotseling over de rug, moet ik de neiging te gillen onderdrukken en gaat mijn hart spontaan onregelmatig kloppen.
Afijn, waar waren we?
Daar was hij...
Een man (waarom zijn de grootste engerds altijd mannen?), een jaar of vijftig en donker haar, voor zover hij nog had. En hij kwam op míj afgelopen. Op mij! Wat zijn de bedoelingen van een man van dat kaliber met een onschuldig zestienjarig meisje dat in de bieb naar boeken zoekt? Hij wilde overduidelijk iets van me...
Ramscenario's kunnen je door het hoofd schieten. Verkrachtingen, chantage, intimidatie, dreigementen, berovingen, noem maar op!
Maar wat de man, die later de naam Biebfreak zou krijgen, wilde, bleek ronduit hilarisch. Hij wilde dat ik zijn voicemail insprak. En niet gewoon zijn voicemail inspreken, o nee! Ik moest zijn voicemail stem worden (Hallo, dit is de voicemail van de Biebfreak, ik ben er even niet, spreek een bericht in na de pieptoon).
Ik schoot in de lach... Dit kón hij toch niet serieus menen? Nou, dat kon hij wel! Zijn hele arsenaal aan zwakke argumenten werd uit de kast getrokken ("Maar ik heb helemaal geen mooie stem" "Ik ben toch niet leuk voor mensen om naar te luisteren?"). Na enkele vriendelijke afwijzingen van mijn kant kwam zelfs de telefoon in kwestie te voorschijn. Gewoon, om te bewijzen dat hij de waarheid sprak en dat die telefoon écht nieuw was.
Er was verbazingwekkend veel botheid én 20 minuten van mijn kostbare biebtijd voor nodig om van de score-8-engerd af te komen. Trauma o trauma!
Sindsdien is de bieb niet meer wat hij geweest is...
woensdag 12 augustus 2009
Politiek voor op de barbecue
Jullie kennen vast en zeker allemaal Marianne Thieme. Vele dierenliefhebbers bekijken haar met veel bewondering.
Verschillende voorbeelden van dierenliefhebbers/partij voor de dieren-stemmers op een rijtje:
* Mensen met 10 katten uit het asiel thuis én een hond omdat ie zo snoezig is. Dat hij die 10 katten het leven zuur maakt, geeft niets.
* Mensen die iedere dag op een paard zitten, spontaan in huilen uitbarsten als iemand hun edele dier een ordinaire knol noemt én die de grootste verdedigers zijn van het 'hoofd' en de 'benen' van het prachtbeest.
* Mensen die vegetariër zijn geworden uit puur medelijden voor onze koeien en varkens, waar toch écht lekker vlees vanaf komt. Ze gruwen van vlees, van dode beesten en van niet-vegetariërs.
* Mensen die pleiten voor een goed leven voor dieren omdat zij vinden dat deze gelijkwaardig zijn aan mensen. Ze hebben een pakje tabletten tegen opkomend maagzuur nodig om langs een slachterij te fietsen/rijden/lopen zonder een teiltje nodig te hebben.
Marianne Thieme lijkt mij een voorbeeld van de laatste soort.
Dieren gelijk aan mensen? Mooi niet. Er mogen wat mij betreft 1000 koeien aan gaan voor ik dood ga (egoïstisch he?). Maar ook mijn zusje is me meer waard dan 1000 dieren. Zelfs de almachtige Marianne zou ik niet kwijt willen voor een handvol koeienlevens. Ieder vecht voor zijn eigen soort, toch?
Maar nee, Marianne vecht voor andere soorten. Die zijn namelijk evenveel waard. En dan heb ik een voorstel... Als dieren net zo belangrijk zijn als mensen, maakt het niet uit of we mensen of dieren eten. Ik ben er zeker van dat een stukje gebakken kont van die lerares aan wie ik altijd al een hekel had, door een goede kok nét zo lekker kan worden klaargemaakt als een stukje varken...
Daarom: voor iedere koe die we om zeep helpen, gooien we ook een mens op de barbecue (met een verhouding 2:1 kan ik ook nog leven).
En Marianne, speciaal omdat jij gelijkwaardigheid zo belangrijk vindt, grillen we jou als eerst.
Voor een stukje Marianne Thieme wil ik mijn vegetariër zijn wel een uurtje opofferen
Verschillende voorbeelden van dierenliefhebbers/partij voor de dieren-stemmers op een rijtje:
* Mensen met 10 katten uit het asiel thuis én een hond omdat ie zo snoezig is. Dat hij die 10 katten het leven zuur maakt, geeft niets.
* Mensen die iedere dag op een paard zitten, spontaan in huilen uitbarsten als iemand hun edele dier een ordinaire knol noemt én die de grootste verdedigers zijn van het 'hoofd' en de 'benen' van het prachtbeest.
* Mensen die vegetariër zijn geworden uit puur medelijden voor onze koeien en varkens, waar toch écht lekker vlees vanaf komt. Ze gruwen van vlees, van dode beesten en van niet-vegetariërs.
* Mensen die pleiten voor een goed leven voor dieren omdat zij vinden dat deze gelijkwaardig zijn aan mensen. Ze hebben een pakje tabletten tegen opkomend maagzuur nodig om langs een slachterij te fietsen/rijden/lopen zonder een teiltje nodig te hebben.
Marianne Thieme lijkt mij een voorbeeld van de laatste soort.
Dieren gelijk aan mensen? Mooi niet. Er mogen wat mij betreft 1000 koeien aan gaan voor ik dood ga (egoïstisch he?). Maar ook mijn zusje is me meer waard dan 1000 dieren. Zelfs de almachtige Marianne zou ik niet kwijt willen voor een handvol koeienlevens. Ieder vecht voor zijn eigen soort, toch?
Maar nee, Marianne vecht voor andere soorten. Die zijn namelijk evenveel waard. En dan heb ik een voorstel... Als dieren net zo belangrijk zijn als mensen, maakt het niet uit of we mensen of dieren eten. Ik ben er zeker van dat een stukje gebakken kont van die lerares aan wie ik altijd al een hekel had, door een goede kok nét zo lekker kan worden klaargemaakt als een stukje varken...
Daarom: voor iedere koe die we om zeep helpen, gooien we ook een mens op de barbecue (met een verhouding 2:1 kan ik ook nog leven).
En Marianne, speciaal omdat jij gelijkwaardigheid zo belangrijk vindt, grillen we jou als eerst.
Voor een stukje Marianne Thieme wil ik mijn vegetariër zijn wel een uurtje opofferen
woensdag 6 mei 2009
De appel valt niet ver van de boom, toch?
Zo vader zo zoon
Zo moeder zo dochter
Ja, de appel valt niet ver van de boom.
Daar zijn een flink aantal voorbeelden van te bedenken!
-> Het kind dat altijd vette dingen eet thuis (chips en friet en alles wat erop lijkt) zal later die gewoonten (helaas) overnemen.
-> Het kind dat altijd gezonde dingen eet (sla, paprika, tomaten en alles wat er wel of niet op lijkt) zal later die gewoonten (misschien (?) gelukkig) overnemen.
-> Het kind dat iedere vakantie naar dezelfde plek gaat, wil daar later ook naar toe.
-> Het kind dat elke week met papa mee gaat vissen, zal dat leuk vinden.
-> Het kind dat thuis een hond heeft, zal later ook een hond nemen.
En zo zijn er nog honderden dingen te noemen... Makes sense, zou je zeggen.
Maar ik heb absoluut een reden gevonden om eraan te twijfelen...
want:
* Zal een kind dat zijn ouders vaak ziet drinken, onverantwoordelijk met alcohol omgaan?
* Zal een kind dat wordt opgevoed zonder schaamte voor naakt (m.b.v. de sauna ofzo) later in no time uit de kleren gaan?
* Zal het kind dat mishandeld wordt, later een vechtersbaas worden die anderen messen tussen andermans ribben steekt?
* Zal het kind dat thuis nooit liefde heeft gekend, nooit écht lief kunnen hebben?
Ik moet zeggen, dat dat allemaal nog best logisch klinkt...
Maar als dat betekent dat ik een slet ben die veel te veel drinkt, en de meest vredelievende vriend die ik heb ineens dagelijks bij een vechtpartij betrokken raakt....
Dan is dat spreekwoord voor mij van de baan.
Want soms valt de appel blijkbaar héél ver van de boom. En dat is maar goed ook.
Zo moeder zo dochter
Ja, de appel valt niet ver van de boom.
Daar zijn een flink aantal voorbeelden van te bedenken!
-> Het kind dat altijd vette dingen eet thuis (chips en friet en alles wat erop lijkt) zal later die gewoonten (helaas) overnemen.
-> Het kind dat altijd gezonde dingen eet (sla, paprika, tomaten en alles wat er wel of niet op lijkt) zal later die gewoonten (misschien (?) gelukkig) overnemen.
-> Het kind dat iedere vakantie naar dezelfde plek gaat, wil daar later ook naar toe.
-> Het kind dat elke week met papa mee gaat vissen, zal dat leuk vinden.
-> Het kind dat thuis een hond heeft, zal later ook een hond nemen.
En zo zijn er nog honderden dingen te noemen... Makes sense, zou je zeggen.
Maar ik heb absoluut een reden gevonden om eraan te twijfelen...
want:
* Zal een kind dat zijn ouders vaak ziet drinken, onverantwoordelijk met alcohol omgaan?
* Zal een kind dat wordt opgevoed zonder schaamte voor naakt (m.b.v. de sauna ofzo) later in no time uit de kleren gaan?
* Zal het kind dat mishandeld wordt, later een vechtersbaas worden die anderen messen tussen andermans ribben steekt?
* Zal het kind dat thuis nooit liefde heeft gekend, nooit écht lief kunnen hebben?
Ik moet zeggen, dat dat allemaal nog best logisch klinkt...
Maar als dat betekent dat ik een slet ben die veel te veel drinkt, en de meest vredelievende vriend die ik heb ineens dagelijks bij een vechtpartij betrokken raakt....
Dan is dat spreekwoord voor mij van de baan.
Want soms valt de appel blijkbaar héél ver van de boom. En dat is maar goed ook.
dinsdag 5 mei 2009
Puberparadijs: de sauna
Alle pubers zijn onzeker
jaaa, jij ook, geef maar toe. En als je jezelf geen puber meer vindt: no problemo. Iedereen is onzeker, jij ook, hup toegeven dus.
Je kunt natuurlijk onzeker zijn over de kleur waarin je je teennagels het liefst lakt, of over alle tatoeages en piercings die je hebt en vooral ook op alle plekken waar je ze hebt. Je kunt onzeker zijn over je gespeelde arrogantie en over je gemakzucht, maar ook over de grootte van je voeten en de lengte van je rechteroorlel.
Anyway, we zijn allemaal onzeker. Alleen zijn we over ons uiterlijk vaak nog wat onzekerder dan over andere dingen.
Daarom is de sauna het echte paradijs voor pubers...
Ga erheen, kleed je uit en je zult verbaasd zijn. Dacht jij dat je dik was? Welnee, die vrouw daar heeft vetrollen tot op haar knieën, dan valt het met jou duidelijk nog wel mee. Dacht je dat jij te veel beenhaar hebt? Ongelofelijk, er blijken heel wat ergere gorilla-gevallen rond te lopen.
Of dacht je misschien dat jouw borsten net 2 erwtjes op een plankje waren? Hell no, vergeleken bij wat je tijdens een dagje sauna tegenkomt lijk je wel cup F te hebben of iets in die richting.
Een bezoek aan de sauna zorgt voor een gigantische ego-boost, die menige puber (en ander onzeker figuur) kan gebruiken.
Joechei!!
En nu denk je misschien: hier komt het, de aanbeveling om allemaal massaal de sauna onveilig te gaan maken.
Maar die komt niet :)
Integendeel...
Ik roep iedereen op vooral NIET naar de sauna te gaan. Want het laatste wat ik daar als prototype onzekere puber tegen wil komen zijn soortgenoten met mooiere benen, rondere billen, een strakkere buik en grotere borsten.
Blijf allemaal weg, dan kan ik me blijven vermaken met alle gorilla's en papzakken die de Nederlandse saunawereld bevolken.
Bij voorbaat dank :)
jaaa, jij ook, geef maar toe. En als je jezelf geen puber meer vindt: no problemo. Iedereen is onzeker, jij ook, hup toegeven dus.
Je kunt natuurlijk onzeker zijn over de kleur waarin je je teennagels het liefst lakt, of over alle tatoeages en piercings die je hebt en vooral ook op alle plekken waar je ze hebt. Je kunt onzeker zijn over je gespeelde arrogantie en over je gemakzucht, maar ook over de grootte van je voeten en de lengte van je rechteroorlel.
Anyway, we zijn allemaal onzeker. Alleen zijn we over ons uiterlijk vaak nog wat onzekerder dan over andere dingen.
Daarom is de sauna het echte paradijs voor pubers...
Ga erheen, kleed je uit en je zult verbaasd zijn. Dacht jij dat je dik was? Welnee, die vrouw daar heeft vetrollen tot op haar knieën, dan valt het met jou duidelijk nog wel mee. Dacht je dat jij te veel beenhaar hebt? Ongelofelijk, er blijken heel wat ergere gorilla-gevallen rond te lopen.
Of dacht je misschien dat jouw borsten net 2 erwtjes op een plankje waren? Hell no, vergeleken bij wat je tijdens een dagje sauna tegenkomt lijk je wel cup F te hebben of iets in die richting.
Een bezoek aan de sauna zorgt voor een gigantische ego-boost, die menige puber (en ander onzeker figuur) kan gebruiken.
Joechei!!
En nu denk je misschien: hier komt het, de aanbeveling om allemaal massaal de sauna onveilig te gaan maken.
Maar die komt niet :)
Integendeel...
Ik roep iedereen op vooral NIET naar de sauna te gaan. Want het laatste wat ik daar als prototype onzekere puber tegen wil komen zijn soortgenoten met mooiere benen, rondere billen, een strakkere buik en grotere borsten.
Blijf allemaal weg, dan kan ik me blijven vermaken met alle gorilla's en papzakken die de Nederlandse saunawereld bevolken.
Bij voorbaat dank :)
maandag 20 april 2009
Ode aan de klok
tik - tak - tik - tak - tik - tak - tik - tak - tik - tak
Ik hoorde vandaag een liedje van Herman van Veen (je weet wel, die man van het ar-ti-cu-le-ren), waarvan de titel 'de tijd tikt...' is.
Inderdaad, de tijd tikt.
Ik hoor het! Ik zie het! Ik merk het! Ik weet het! En dit alles met dank aan mijn klok. Als je het mij vraagt zijn klokken zo ongeveer de meest ondergewaardeerde voorwerpen op de aarde (laten we de gootsteenontstopper en de koffer voor je tandenborstel voor het gemak niet meetellen).
Klokken zijn fantastisch. Zó onterecht ongewaardeerd. Ja, die lieve, mooie, klokken.
En zo veel verschillende soorten ook! Rond, vierkant, rechthoekig, driehoekig. In alle kleuren van de regenboog, wit, zwart, of juist doorzichtig. Klokken die me 's ochtends met een leuk liedje wakker maken, klokken die me er argressief aan helpen herinneren dat ik nog iemand moet mailen of bellen. Maar ook klokken die me laten zien dat het tijd is om ergens naar toe te gaan. Zonder klokken zou ik al 200x te laat op school zijn geweest, had ik minstens 5 vergaderingen gemist en miste ik elke week mijn favoriete tv-programma.
Klok, wat moet ik zonder je?
Er zijn ook uitzonderlijke klokken natuurlijk. Klokken ingelegd met diamanten, klokken van heeeeeeel erg lang geleden. En mijn klok! Wit, magnetisch, zonder cijfers maar kikkers (ik spaar kikkers) als stippen erop. Mijn klok waar ik lieve briefjes, leuke uitnodigingen en lollige kaarten op doe.
Mijn klok....
Mijn klok, mijn schat, mijn liefde, mijn leven!
Ik weet het nu. Soulmates bestaan. Mijn klok is mijn zielsverwant, mijn enige ware liefde.
Liefs!
Ik hoorde vandaag een liedje van Herman van Veen (je weet wel, die man van het ar-ti-cu-le-ren), waarvan de titel 'de tijd tikt...' is.
Inderdaad, de tijd tikt.
Ik hoor het! Ik zie het! Ik merk het! Ik weet het! En dit alles met dank aan mijn klok. Als je het mij vraagt zijn klokken zo ongeveer de meest ondergewaardeerde voorwerpen op de aarde (laten we de gootsteenontstopper en de koffer voor je tandenborstel voor het gemak niet meetellen).
Klokken zijn fantastisch. Zó onterecht ongewaardeerd. Ja, die lieve, mooie, klokken.
En zo veel verschillende soorten ook! Rond, vierkant, rechthoekig, driehoekig. In alle kleuren van de regenboog, wit, zwart, of juist doorzichtig. Klokken die me 's ochtends met een leuk liedje wakker maken, klokken die me er argressief aan helpen herinneren dat ik nog iemand moet mailen of bellen. Maar ook klokken die me laten zien dat het tijd is om ergens naar toe te gaan. Zonder klokken zou ik al 200x te laat op school zijn geweest, had ik minstens 5 vergaderingen gemist en miste ik elke week mijn favoriete tv-programma.
Klok, wat moet ik zonder je?
Er zijn ook uitzonderlijke klokken natuurlijk. Klokken ingelegd met diamanten, klokken van heeeeeeel erg lang geleden. En mijn klok! Wit, magnetisch, zonder cijfers maar kikkers (ik spaar kikkers) als stippen erop. Mijn klok waar ik lieve briefjes, leuke uitnodigingen en lollige kaarten op doe.
Mijn klok....
Mijn klok, mijn schat, mijn liefde, mijn leven!
Ik weet het nu. Soulmates bestaan. Mijn klok is mijn zielsverwant, mijn enige ware liefde.
Liefs!
zondag 19 april 2009
Groeten uit de hel
Lieve God/Allah/Rama/Zeus/Buddha,
Ik geloof niet in jullie.
Geloven is maar iets geks.
Religie überhaupt. Kruistochten, Jihads, bedevaarten! Het buddhisme, het hindoeïsme, de islam, het katholicisme, het taoïsme, het atheïsme...
Door de bomen zie ik het bos niet meer en eigenlijk geloof ik er dus ook maar niet zo veel van.
Geloven is toch maar iets geks.
Waarom geloof ik niet in God (of in ieder geval niet in de God zoals Christenen hem kennen)? Dat is eigenlijk heel simpel: dan zou ik moeten geloven in hemel en hel.
En dat wil ik niet.
Want als ik zou geloven in hemel en hel, zou dat dingen inhouden die me niets bevallen. Zo zou ik met een beetje pech voor eeuwig moeten branden in de hel, of toch op zijn minst een vrijwel aan de eeuwigheid gelijke tijd in het vagevuur door moeten brengen.
Lijkt me niet.
Het rijtje met zeven zonden is er niet voor niets. Nou, ik weet het, ik heb gezondigd!
Als ik aan de poort van 'Saint Peter' kom (geweldig nummer daarover van Chris de Burgh trouwens) stuurt die heilige mij hoogstwaarschijnlijk linea recta naar beneden.
Slecht plan.
Niet dat ik niet vind dat hemel en hel een doel dienen.
Uitdrukkingen als 'in de zevende hemel zijn' en 'loop naar de hel' zouden wel iedere betekenis verliezen. Maar toch.
Ik geloof dat ik niet geloof, geloof ik. Secretly heb ik d'r allemaal geen flauw idee van, en dat is wel zo fijn. Als ik mijn hele leven leef met angst en ontzag voor God, met angst om in de hel te komen zou dat niet zo prettig zijn. Goed, misschien dat ik, als ik straks brandend spijt lig te hebben, nog eens nadenk over alles wat ik zeg, maar dat doet nu niet terzake.
Voor nu leef ik, zondig ik en voel ik me daar prima bij. En daar gaat het maar om lijkt me.
Groeten, een zondaar
Ik geloof niet in jullie.
Geloven is maar iets geks.
Religie überhaupt. Kruistochten, Jihads, bedevaarten! Het buddhisme, het hindoeïsme, de islam, het katholicisme, het taoïsme, het atheïsme...
Door de bomen zie ik het bos niet meer en eigenlijk geloof ik er dus ook maar niet zo veel van.
Geloven is toch maar iets geks.
Waarom geloof ik niet in God (of in ieder geval niet in de God zoals Christenen hem kennen)? Dat is eigenlijk heel simpel: dan zou ik moeten geloven in hemel en hel.
En dat wil ik niet.
Want als ik zou geloven in hemel en hel, zou dat dingen inhouden die me niets bevallen. Zo zou ik met een beetje pech voor eeuwig moeten branden in de hel, of toch op zijn minst een vrijwel aan de eeuwigheid gelijke tijd in het vagevuur door moeten brengen.
Lijkt me niet.
Het rijtje met zeven zonden is er niet voor niets. Nou, ik weet het, ik heb gezondigd!
Als ik aan de poort van 'Saint Peter' kom (geweldig nummer daarover van Chris de Burgh trouwens) stuurt die heilige mij hoogstwaarschijnlijk linea recta naar beneden.
Slecht plan.
Niet dat ik niet vind dat hemel en hel een doel dienen.
Uitdrukkingen als 'in de zevende hemel zijn' en 'loop naar de hel' zouden wel iedere betekenis verliezen. Maar toch.
Ik geloof dat ik niet geloof, geloof ik. Secretly heb ik d'r allemaal geen flauw idee van, en dat is wel zo fijn. Als ik mijn hele leven leef met angst en ontzag voor God, met angst om in de hel te komen zou dat niet zo prettig zijn. Goed, misschien dat ik, als ik straks brandend spijt lig te hebben, nog eens nadenk over alles wat ik zeg, maar dat doet nu niet terzake.
Voor nu leef ik, zondig ik en voel ik me daar prima bij. En daar gaat het maar om lijkt me.
Groeten, een zondaar
Aloha!
Welkom, welkom, welkom op mijn blog.
Niet dat iemand hem gaat lezen (ik ben niet van plan mensen erop te wijzen dat ik een blog heb), maar toch welkom.
Meer heb ik nu niet te zeggen (A)
Edit: tsja, op commando van een anonieme aanmoediger toch maar mensen er op gewezen dat ik toegegeven heb aan één van de vele vage verlangens die ik heb als ik me verveel.
Dus dat niemand leest hem gaat niet helemaal meer op...
Niet dat iemand hem gaat lezen (ik ben niet van plan mensen erop te wijzen dat ik een blog heb), maar toch welkom.
Meer heb ik nu niet te zeggen (A)
Edit: tsja, op commando van een anonieme aanmoediger toch maar mensen er op gewezen dat ik toegegeven heb aan één van de vele vage verlangens die ik heb als ik me verveel.
Dus dat niemand leest hem gaat niet helemaal meer op...
Abonneren op:
Reacties (Atom)
Posts
